இன்று மாமல்லபுரம் என்று அழைக்கப்படும் பல்லவரின் துறைமுகப் பட்டினத்தின் வரலாற்றைக்  கூறும்  நூல் 

காளைகள் பூட்டிய வண்டி ஒன்று

சந்தானப் பட்டங்கட்டியாரின் வீட்டு வாசலிலே

அவரின் வருகைக்காகக் காத்துக் கிடந்தது.


(இதில் ஒரு சுவாரஸ்யம் என்னவென்றால்

அந்த காளைகள் சந்தனபிள்ளை எனும்

தொல்தமிழ் காளைமாட்டு வகை சார்ந்தவை.)


சந்தானப் பட்டங்கட்டி தனது தினக் கடனை முடித்துவிட்டு

கடற்துறைக்கோ கரைக்காட்டுவிளைக்கோ போவதற்கு முன்பு

தனது மாமனாரை வணங்கிச் செல்வது வழக்கம்.


சந்தானப் பட்டங்கட்டியின் மாமனார்

திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தின்

பிள்ளைதோப்பு நாஞ்சிப் பிள்ளை.

அவரது மனைவி அதாவது பட்டங்கட்டியின் அத்தை

சாதி தலைவனாரின் மகள்.

1552 ராஜாக்கமங்கலம் கலவரத்தின் போது

நம்பூதிரிகளால் மனைவி பிள்ளைகள்

சொத்து சுகங்களை இழந்து அனாதையாக்கப்பட்டவர்.

மருமகனை தேடி வந்து அடைக்கலமானவர்.


கண்ணிழந்த மாமனாரை கண் போல்

காத்து வருபவர்தான் நமது பட்டங்கட்டி.

ஆனாலும் மாமனாரின் வரலாற்று செரிவுகளையும்,

நிகழ்வுகளையும்,சிந்தனைகளையும்

அவ்வப்போது கேட்டு கேட்டு சந்தானப் பட்டங்கட்டியும்

பரத இனத்தின் வரலாற்றை தனக்குள்ளே பதித்துக் கொண்டார்.


இதைவிட சந்தானப் பட்டங்கட்டியின் மகன் முத்தையா வாஸ்

நாஞ்சிப்பிள்ளையின் பேரன் அவர் மடியிலே இருந்து

கதை கதையாய்க் கேட்டு தன் இன வரலாற்றையும்,

மூதாதையர் வரலாற்றையும் அறிந்து கொண்டவன்.


பட்டங்கட்டி தன் அறையிலிருந்து

வெளியேறுவதை தன் குறிப்பால் உணர்ந்த மாமனார்,

“பட்டங்கட்டி ஐயா, ஏதோ மனசு சரி இல்லை,

பார்த்து பக்குவமாய் போயிட்டு வாங்கைய்யா” என்று

வழக்கத்திற்கு மாறாக கூறினாலும் வயதானவர்

தன் பொருட்டு உள்ள அக்கறையில் கூறுகிறார் என்கின்ற

அன்பை நினைத்தவாறே அவர் காலைத் தொட்டு வணங்கி

வெளியேறினார் பட்டங்கட்டி.


அவசர அவசரமாக அடுக்களை வழியாக

அடுத்த தெருவிற்குப் போய் மீண்டும் குட நீருடன்

காளை மாட்டு வண்டிக்கு எதிராக நடந்து வந்தார்

பட்டங்கட்டியார் பொஞ்சாதி மீனாச்சியம்மை


மீனாச்சியம்மை ஆத்தாள் அவர்களது ஆத்தாள்

வள்ளி நாச்சியார் போல ஒளியாய் இருந்தார்.

பட்டங்கட்டியை வழியனுப்ப மட்டுமே

வீட்டைவிட்டு வெளியே வருவார் மீனாட்சியம்மை,

கனத்த காசிப்பட்டு உடுத்தி

கைவரை நீண்ட ரவிக்கை அணிந்திருந்தார் மீனாட்சியம்மை

நெற்றியை அடைத்த அளவுக்கு நிலா போன்ற வடிவில்

குங்குமத்தை இட்டிருந்தார்கள்.

அப்போதுதான் பரதவகுலம் மதம் மாறி போயிருந்தாலும்

தன் பழமை சடங்குகளை மறுக்க முடியாமல்

பரிதவித்து வந்தவர்கள் மீனாட்சியம்மை

மகன் முத்தையா வாஸூக்கு இது பிடிக்கது. ஆனாலும்

சந்தானம் பட்டங்கட்டி தனது

இனத்து தலைவனார் பேத்தியை

தலையில் வைத்து கொண்டாடியதால்

இது பற்றி எதுவுமே சொல்வதில்லை


ஆண் பிள்ளை பிறந்து தொழிலுக்கு போனாலோ

பெண் பிள்ளை பிறந்து ருதுவானாலோ

பாம்படம் அணிவது அந்த காலத்து

பாண்டி பரத்தியரின் வழக்கம்.

முத்தையா வாஸுக்கு 22 வயது ஆயிருந்தாலும்

மீனாட்சியம்மையின் பாம்படம் பூட்டிய

காது மட்டும் இன்னும் வடியவேயில்லை.

அவருடைய கூந்தலின் நீளம்

அவரது பாதம் வரை படிந்திருந்தது.


பொதுவாக மீனாச்சியம்மை வெளியே வரும் போதும்

சந்தானப் பட்டங்கட்டி வெளியே கிளம்பும் போதும்

யாரும் வராமல் பார்த்துக் கொள்வது

வண்டிக்காரன் சுயம்பு வின் வேலை அவன்

ஆங்காங்கே கைகாட்டி அனைவரையும்

வீட்டிற்குள் போக சொல்லி, சைகை செய்து கொண்டிருந்தான்.

கதவைத் திறந்து வெளியே வந்த பட்டங்கட்டியார்

முறுக்கு மீசையும், படுதா பாய்ச்சின வெட்டியும், துண்டையும்

உடுத்தியிருந்த பட்டங்கட்டி, சுருண்ட மயிரை சுருட்டி

கொண்டையாய்ப் பின்னியிருந்தார்.

காதில் கடுக்கனும், மூக்குத்தியும் போட்டிருந்த

சந்தானம் பட்டங்கட்டி தன் விரிந்த, வெற்று மார்பிற்கு

சந்தனமும் தடவியிருந்தார்.

ஆனாலும் அவரது தோளுக்கும், இடுப்பிற்கும்

இடையே வெள்ளிக் கொடி ஒன்று ஆடிக் கிடந்தது.


வயது அறுபதை நெருங்கினாலும்

மாட்டு வண்டியிலே அவர் துள்ளிக் குதித்து

உட்கார்ந்த லாவகம் பார்க்க பரவசமாய் இருந்தது.

அவர் முரட்டுக் காளைகளின் மூக்கணாங்கயிற்றை கையிலேற்றி

திறிபுரி நாரெடுத்து சந்தனபிள்ளை காளைகளை அடிக்க

முரட்டுக் காளைகள் புயலாக காற்றைக் கிழித்து

மணல் மேட்டைக் கடந்து முன்னேறிப் போய்க் கொண்டிருந்தது.

மாட்டோடு மாடாக சுயம்பும்

வண்டியின் பின்னால் ஓடிக் கொண்டிருந்தான்.


அந்த பனை ஓலைக் காட்டிலே பட்டங்கட்டி குடுவையில்

தன் குடும்பத்தோடு தங்கியிருந்த கருக்கு,

பட்டங்கட்டியை எண்ணி சிலாகித்தபடியே

பனை மரத்து மேலிருந்து பாடிக் கொண்டிருந்தான்.


கருக்கு, தன் எசமான் சந்தானப் பட்டங்கட்டிகாக

நெஞ்சு உரச பனை பனையாய் ஏறி

பனை மொந்தையை கலயம் கலயமாக இறக்கி வைத்து விட்டு

இறுதியாக தூரத்தில் ஒத்தை முனிப் பனையில் ஏறி இருந்தான்.

முனி கதைகளை பலர் பேசக் கேட்ட

அவனுக்கு வந்த பயத்தைப் போக்கவே

சந்தானப் பட்டங்கட்டியின் பாடலை

இவ்வாறாகப் பாடிக்கொண்டிருந்தான்.


சடையாண்டி மலையாண்டி

சுடுக்காட்டு கோலாண்டி

அவந்தாண்டி சிவன் தாண்டி

அவன் மகன் ……..

கடலாண்டி வேலாண்டி

ஆறுமலை படையாண்டி

ஆண்டியவன் சொந்தத்து

பாண்டிமார் வம்சத்து

வழிவழியாய் வந்தவராம் எங்க‌

உவரியூர் பட்டங்கட்டி

கடலையும் கடைவாரம்

மலையையும் உடைப்பாராம்

பேயரசி கூட்டத்துக்கெல்லாம்

பெருவிருந்து வைப்பாராம்

பனங்காட்டு முனியையும்

வேளாகொம்புகொண்டு உதைப்பாராம் ………

இன்னும் இன்னும் ஏதேதோ பாடிகொண்டிருந்தான்.


இது பனங்காடு இருந்தாலும் பரதவரின் உல்லாசக் கூடு.

வாடையிலும், கோடையிலும் பாடுபட்டு வரும்

பரதவர்கள் களைப்புத் தீர பனங்கள்ளை உண்டு

சுட்ட மீன் கூட்டோடு கிழங்கைத் தின்று

மணல் மேட்டிலே அசதியை களிப்பார்கள் என்பது

சங்க காலத்திலிருந்தே உருவாக்கப்பட்ட நியதி.

அதுவே இந்த கிராமத்திலும் தொடர்கிறது.


ஆனாலும் சந்தானம் பட்டங்கட்டியின் காட்டுக்குள்ளே

கள்ளு குடிக்க வரக்கூடிய பரவமார் யாரும்

காசு கொடுக்க வேண்டியதில்லை.

அங்கிருக்க கூடிய பட்டங்கட்டியாருடைய பங்காளிகள் தான்

பரதவருடைய வியாபாரிகள்.


எவர் எத்தனை கலயங்கள் குடித்தாலும்

பார்வைக்காரன் கருக்கு பனை ஓலையிலே

கோடு கோடாக எழுதி வைத்து விடுவான்.

கள்ளுக்குடி கணக்கெல்லாம்

கருவாட்டுக் கணக்கோடு சேர்ந்து விடும்

அதனாலேயே தான் அந்த பனைமரக் காடு

பரதவரின் கேளிக்கைக் கூடமாக இருந்தது.


தூரத்தில் மாட்டுவண்டி சத்தம் கேட்டதுமே

பதை பதைத்த‌ கருக்கு பனையிலிருந்து ஒரே தாவாக தாவி

மணலில் குதித்து பட்டங்கட்டியின்

சரட்டு மாட்டு வண்டி நோக்கி ஓடி வந்தான்.

கருக்குவின் குடுவையின் முன்பு

பட்டங்கட்டியார் வண்டியை நிறுத்தவும்,

கருக்கு ஓடிப் போய் சேரவும் சரியாய் இருந்தது.


மூச்சிரைக்க ஓடி வந்து குனிந்து கிடந்த கருக்குவை பார்த்து,

‘ஏய்யா கருக்கு, இன்னிக்கு கள்ளுக் கணக்கு எப்படி இருக்கு?

ஏதாவது வில்லங்கம் உண்டா?

ஒழுங்கா எல்லாரும் குடிச்சானுவளா? இல்ல

மாறி மாறி அடிச் சானுவளா? என கேட்டபடி

சாரட்டிலிருந்து இறங்க, குனிந்தபடி இருந்த கருக்கு,


நாச்சியார் ஐயா ஒன்னுமில்லையா!

ஒத்த ஊட்டுக்காரன் மட்டும் தான்

சாவளை வெல குறைஞ்சி போச்சுன்னு

எதோ புலம்பிக்கிட்டு இருந்தான்.

வேற ஒண்ணுமில்லய்யா என

மிகப் பவ்வியமாகக் பதில் சொன்னான்.

உண்மையிலேயே

கள்ளுக்குடிக்க வந்த மடிகாரமாரு

இரண்டாம் கலயம் குடித்துவிட்டு முடிக்கும் போதே

கொழும்பு சந்தையையும், கொல்லம் சந்தையையும்

அலசி ஆராஞ்சி, பட்டிமன்றமே நடத்தியதை

ஏனோ கருக்கு மறைத்துவிட்டான்.


கருக்கு குடிசையின் பக்கத்திலேயே

பனை ஓலை பந்தலின் கீழே

கிடந்த கயிற்றுக்கட்டிலை நோக்கி நடந்துபோயி

பட்டங்கட்டி ஆற அமர உக்கார்ந்தபடி,

வேறென்ன விஷேசம் கருக்கு? எனக் கேட்க


கருக்குக்கு மனசுக்குள்

சொல்லவே சொல்லக் கூடாது என்ற எண்ணம் ஓடினாலும்

அவனது வாய் பொய் சொல்லத் தெரியாமல்

மேல விளையில் போட்ட கருவாடு என்று

இழுத்து இழுத்து எதோ சொல்ல,

சந்தானம் பட்டங்கட்டி,


‘ஏல, கருவாட வழக்கம் போல

எவனாச்சும் தூக்கிட்டு போய்டானுவலா?

சொல்லுல என அதட்ட...


நாச்சியார் ஐயா ரெண்டு பயலுவ

ஒரு குதிரைல ஒருத்தரக் கூட்டிட்டு வந்து

பெருமாள் பாளையக்காரன் ஆளுக நாங்க தான்.

கருவாடு வேணும்ன்னு கேட்டணுவ.

நாச்சியார் ஐயா கிட்ட கேட்டுட்டு

நாளைய பொழுது எடுத்துட்டு போங்க அப்படின்னு சொன்னேன்.

உங்க சந்தானம் பட்டங்கட்டியும், உங்க சாமிமாரும்

இதுவரைக்கும் கொடுக்க வேண்டியதைக் கொடுக்காம

ஏமாத்துர கோவத்துல பாளைய பெருமாள் இருக்காரு.

மரியாதையா அவ்வளவு கருவாட்டையும் கொடுன்னு சொல்லி

என்னைய அடிச்சுபுட்டாணுவ ... அதுக்குள்ள

மூணு நாலு பேரு குதிரையில வந்து அம்புட்டுக் கருவாட்டையும்

ஒமல் ஓமலா அள்ளிட்டு போயிட்டானுக...

கேட்டதும் முகம் சிவந்து கோவமுற்ற பட்டங்கட்டி,

‘ஏல, நாயே... தகவல் சொல்லுறதுக்கு உன்னைய வச்சிருக்கேனா...

அவனுக கேட்டனுகன்னா நீ அள்ளிக் கொடுத்திடுவியா?’

நீ உடனே என் கரகாட்டுக்கு வரவேண்டியது தான?

யார் யாருல அவனுக? உனக்குத் தெரியாமல் இருக்காது சொல்லுல என

கோவத்தில் கருக்குவை எட்டி மிதித்தார்.

பயந்து போன கருக்கு வந்தவர்களைப் பற்றிய

அடையாளங்களை திக்கித் திணறி சொல்லும் போதே

பட்டங்கட்டியின் மண்டைக்குள் சாமிப்பிள்ளையின்

மீதான குரோதம் வெடித்து கிளம்பியது

யார் அந்த சாமிப்பிள்ளை………?

பட்டங்கட்டிக்கும் அவருக்கும் என்ன விரோதம்…?

அருஞ்சொற்பொருள்:

விருத்தாப்பா 

திரிவனாதி அருள் பரமநற் சாேதியால்
தெரிந்திடும் அமலேஸ்வரி

பழமை வாய்ந்த புண்ணியத் திருத்தலமான ராமேஸ்வரம் திருக்கோயிலில் ராவணனைக் கொன்ற பாவம் தீர ராமர் இங்கே வழிபட்டார் என்கிறது ஸ்தல புராணம்! ராமனே ஈஸ்வரனை வணங்கியதால் இக்கோயில் மூலவருக்கு இராமநாத சுவாமி என்றும் இராமேஸ்வரம் என்று பெயர் ஆனது.  இங்கு கடல் நடுவே கோயில் கொண்டுள்ள பர்வதவர்த்தினி அம்மையின் பெயர் பரதவரை நினைவு கூர்வதாக அமைந்துள்ளதும் கவனத்திற்குரியது.

கூர்ம அவதாரம் வைணவ சமய நம்பிக்கையின்படி விஷ்ணு எடுத்த இரண்டாம் அவதாரம் ஆகும். இதில் இவர் ஆமை அவதாரம் எடுத்தார். இது சத்திய யுகத்தில் நடந்ததென்பது தொன்னம்பிக்கை (ஐதிகம்). வராக அவதாரம் விஷ்ணுவின் மூன்றாம் அவதாரம் ஆகும். இதில் இவர் பன்றி அவதாரம் எடுத்தார். பூமியைக் கைப்பற்றிக் கடலுக்கடியில் எடுத்துச் சென்ற ஹிரண்யாக்ஷன் என்ற அசுரனுடன் வராக அவதாரத்தில் விஷ்ணு ஆயிரம் ஆண்டுகள் போர்செய்து வென்றார் என்பது ஐதிகம்.

திருமலைராயன் பட்டினத்திற்கு செல்லும் வழியில் உள்ள பட்டினஞ்சேரி என்ற கடற்கரைக் கிராமத்தில் உள்ள மீனவ இன மக்கள் ஊர் எல்லையில்பெருமாளை பட்டும், மாலைகளும் ஏந்தி எதிர் கொண்டு அழைக்கின்றனர். தங்கள் மாப்பிள்ளையை, நெற்கதிர்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட பவளக்கால் சப்பரத்தில் சௌரிராஜப்பெருமாளை ஏழப்பண்ணி தங்கள் தோள்களில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு மாப்ளே! மாப்ளே! என்று கூப்பிட்டவாறே சௌரிராஜப்பெருமாளை மாப்பிள்ளை என வரவேற்று மகிழ்கின்றனர்.

கடற்கரைக்கு வந்த பெருமாள் கடலில் இறங்கி தீர்த்தம் கொடுத்தருளுகின்றார். பின்னர் கரையில் கட்டு மரங்களால் அமைக்கப்பட்டு, மீன் வலை கொண்டு விதானம் கட்டபட்ட பந்தலில் மீன் காய வைக்கும் பாயை ரத்ன கம்பளமாக விரிக்கின்றனர். அன்று பெருமாள் நெற்கதிர்களால் எழிலாக அலங்கரிக்கப்பட்ட பவளக்கால் சப்பரத்தில் சௌரி முடியுடன் தங்க கருட வாகனத்தில் சேவை சாதித்து அருளுகின்றார். மற்ற எட்டு பெருமாள்களும் தோளுக்கினியானில் பக்தர்களுக்கு சேவை சாதிக்கின்றனர்.

மீனாட்சியின் முத்து மகுடம்

மகரம் என்றால் சுறாமீன், முதலை என்ற இரண்டு பொருள் இருந்தும் சுறாமீன் என்ற அர்த்தத்திலேயே ஆபரணங்களில், அணிகலன்களில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. ராவணன் இப்படி சுறாமீன் வடிவ அல்லது சுறாமீன் பொறித்த ஒரு நீண்ட கிரீடத்தை அணிந்து வந்தான் என்று கம்பன் போகிறபோக்கில் (சுந்தர காண்டம்) சொல்லி விடுகிறான். இது ஒரு அதிசயமான விஷயம். ஏனெனில் இப்படிப்பட்ட மணிமுடி பற்றிய குறிப்பு வேறு எங்கும் இல்லை.

“வளர்ந்த காதலர் மகரிகை நெடுமுடி

அரக்கரை வரக் காணார்

தளர்ந்த சிந்தை தம் இடையினும் நுடங்கிட

உயிரொடு தடுமாறி

களம் தவா நெடுங்கருவியில்கைகளில்

செயிரியர் கலைக் கண்ணால்

அளந்த பாடல் வெவ் அரவு தம் செவிபுக

அலமரலுறுகின்றார்”

Thanks: www.swamiindology.blogspot.in

கடல் பாசி என்றதும் காலை வழுக்கிவிடும் ஈரப் பரப்புதான் உடனடியாக நம் நினைவுக்கு வரும். உண்மையில், பாசியைக் கண்டு நாம் அஞ்ச வேண்டியதில்லை. அவற்றைப் பற்றி வகைகள் மருத்துவ பயன்களை தெரிந்து கொள்வோம். 

கடல் பாசி என்பது மூன்று வகையாக பிரிக்கப்படுகிறது. RED, BROWN, Green Algae என்று பிரிக்கப்படுகிறது. இதில் சிகப்பு பாசியில் இருந்து உணவுக்கு பதபடுத்தல் தேவையான பொருட்களான  Jelly, அகர் அகர் மற்றும் Carageenan என்னும் பொருள்கள் தயாரிக்கப் படுகிறது.

 

NORI என்னும் பாசி ஜப்பான் மக்கள் மத்தியில் மிகவும் அன்றடம் உணவாக எடுக்கப் படுகிறது (நமது நாட்டில் கீரை போல). சமீபத்தில் உலக சுகாதார அமைப்பு WHO நடத்திய ஆய்வில் கடல் கரையில் மற்றும் சமவெளி மக்கள் மத்தியில் நடத்திய ஆய்வில் புற்றுநோய் பாதிப்பு சமவெளி மக்கள் மத்தியில் அதிகமா இருப்பதையும் கடல் கரையில் வாழும் மக்கள் மத்தியில் புற்றுநோய் பாதிப்பு குறைவாக இருப்பதையும் ஆய்வுகள் முடிவுகள் சொல்லுகிறது. இதற்கு காரணம் என்ன என்பதை அறியும் போது கடல் கரையில் வாழும் மக்கள் தங்கள் உணவில் NORI என்னும் கடல் பாசியை தங்கள் உணவில் தினமும் உட்கொள்கின்றனர் என்பதை கண்டுபிடிக்க பட்டது.  

இந்தியா மற்றும் சீனா மருத்துவத்துறையில் கடல் பாசி பற்றி நன்கு அறிந்திருந்தனர். ஆனால் இந்தியாவில் அதன் மகத்துவம் நாம் மக்கள் மத்தியில் சென்று அடையாமல் இடைகாலத்தில் நின்று விட்டது. அதனால் பலவிதமான cancer மற்றும் thyroid நோயின் பாதிப்புக்குள் சென்று அடைகின்றனர். நமது நாட்டில் கடல் பாசி உணவை மக்கள் தினமும் உட்கொண்டால cancer மற்றும் thyroid பிரச்சனைகள் இருந்து விடுபடலாம். 

மேலும் தெரிந்து கொள்ள லிங்கை கிளிக் செய்யவும்.. http://www.seaweed.ie/medicine/seaweedcancer.php

http://nutritionfacts.org/…/which-seaweed-to-help-prevent-…/

- மோகன ரூபன் 

கத்தோலிக்க விசுவாசத்தில் தழைத்தோங்கி இருந்த பரதவர்களுக்கு டச்சுக்காரர்களின் வருகை பெருத்த அடியாக இருந்தது. அவர்கள் கல்வீனிய கிறஸ்தவ பிரிவை சார்ந்தவர்களாக இருந்த கத்தோலிக்க வழிபாடுகளை செய்ய பெரிதும் தடையாக இருந்தனர். உச்சகட்டமாக வேம்பாறு, தூத்துக்குடி, புன்னைக்காயல், மணப்பாடு ஆகிய ஊர்களில் இருந்த கத்தோலிக்க ஆலயங்களை இடித்ததுடன் அவற்றை தங்கள் வணிகக் கூடமாகவும், ஆயுதக் கிடங்காகவும் மாற்றினர்.

டச்சுக்காரர்களால்  போர்த்துக்கீசிய சேசுசபைக் குருக்கள் அகற்றப்பட்டபின் 1776 ஆம் ஆண்டு பாப்பரசர் ஆறாம் பத்திநாதர் அவர்களின் ஆணைப்படி முத்துக்குளிதுறைப் பகுதி பாரிஸ் வேத போதக சபையினரிடம் (Paris Foreign Mission Society) ஒப்படைக்கப்பட்டது. இதன் காராணமாக பிரான்ஸ் நாட்டின் தூலுஸ் மாநிலத்தைச் சேர்ந்த சேசு சபையோர் முத்துக்குளித்துறைக்கு மறைப்பணியாற்ற வருகை புரிந்தனர்.

இந்த ஆணைப்படி வந்த முதல் இரு குருக்களில் ஒருவரே சுவாமி பாக்கியநாதர் ஆவார். இவர் பிரெஞ்சு நாட்டினைச் சேர்ந்தவர். இவரது இயற்பெயர் யூசுபியுஸ் டி மொன்ட் ( USEBIUS DE MONT) . யூசுபியுஸ் என்பதற்கு பக்திமான் என்பது பொருளாக அமைகிறது. இவர் தூலுஸ் நகரை தனது பிறப்பிடமாகக் கொண்டவர் என்பது குறிப்பிடத்தகுந்தது. 

சங். பாக்கியநாதர் சுவாமிகள் தூத்துக்குடிப் பகுதிக்கு வந்த போது இவ்விரு குருக்கள் தவிர வேற குருக்கள் இல்லாத நிலையில்  இவர் வேம்பாற்றை மையமாகக் கொண்டு கடினமான மறைப்பணியாற்றினார். வந்த இரு ஆண்டுகளுக்குள் வேம்பாற்று பரதவர்களால் பனையூர் என அழைக்கப்பட்டதும், பின்னாளில் கட்டமீன்கள் அதிகம் கிடைக்கும் இடமான கட்டாப்பாடு என அழைக்கப்பட்டதுமான வேம்பாற்றிலிருந்து 6 கிலோமீட்டர் தொலைவிலுள்ள தற்போது பெரியசாமிபுரம் என்ற இடத்தில் மறைப்பணியாற்றும்போது காலரா நோயால் பாதிக்கப்பட்டு 1858 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 25 ஆம் தேதி அன்று தனது 44 ஆம் வயதில் இறையடி சேர்ந்தார். 

வெள்ளைக்கார சுவாமிகள் என அழைக்கப்பட்ட இவர்  வேம்பார் தூய ஆவி ஆலயப் பங்குத்தளத்தில் பணியாற்றி மரித்ததால் இவரது உடலை கட்டாப்பாடிலிருந்து பக்தி சிரத்தையுடன் வேம்பாற்றில் அப்போதிருந்த பரிசுத்த ஆவி ஆலயத்தின் முன் பகுதியில் இவரை அடக்கம் செய்தனர். கட்டாப்பாடில் சங். பாக்கியநாதர் சுவாமிகள் மரித்த இடத்தில் குருசடி கட்டப்பட்டு மக்களால் இன்று வரை வேண்டுதல்கள் செய்யப்பட்டு வருகிறது. அவ்வாறே கட்டாப்பாட்டு மக்கள் தங்கள் குழந்தைகளுக்கு இன்றளவும் பாக்கியம் என்ற பெயரை சூட்டி சங். பாக்கியநாதர் சுவாமிகளை நினைவு கூர்ந்து வருவதும் குறிப்பிடத்தகுந்தது.

வேம்பாற்றின் இரண்டாவது ஆலயம் சிதைவுற்றதும் மூன்றாவது புதிய ஆலயம் 1915 ஆம் ஆண்டு கட்டி முடிக்கப்பட்டது.  அவ்வாலயத்தின் உட்புறத்தில் திருப்பலி பீடத்திலிருந்து வலப்புறத்தில் 2 அடி தொலைவில் இவரது கல்லறை மாற்றி அமைக்கப்பட்டது. இவரது கல்லறையின் மேலுள்ள கல்வெட்டின் பின்புறம் டச்சுப் பட்டாலியன் ஒருவரின் மனைவியின் கல்லறைக் கல்வெட்டு இடம்பெற்றிருப்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.  

இவரது கல்லறைக் கல்வெட்டில் பின்வருமாறு பொறிக்கப்பட்டுள்ளது.....

P. EUSUBIOS DEMONT .S.J

OBIIT 25. DECEMB.1858

AN. AETATIS SUAE. 44

R.I.P

எனக் குறிக்கப்பட்டுள்ளது.

தகவல்: தம்பி ஐயா பர்னாந்து 

“வெள்ளிப் பனிமலையின் மீதுலவுவோம்- அடி

மேலைக் கடல் முழுதும் கப்பல் விடுவோம்”.

-மகாகவி பாரதியார்.

5000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே உலகின் மிகமூத்த கடலோடி இனமாக நாடுகடந்து வணிகம் செய்த தமிழினத்தின் பெருமைமிக்க வரலாற்றைப் பதிவு செய்கையில் மகாகவியின் இந்த எழுச்சிமிகு வரியுடன் துவங்குவதுதான் பொருத்தமாகும்.

‘NAVY’ என்ற ஆங்கில வார்த்தை ‘நாவாய்’ என்ற தமிழ் வார்த்தையிலிருந்து பிறந்ததுதான் என்பதையே தமிழினம்தான் கடலோடி வணிகத்தின் தொல்குடி என்பதற்கான முதற் சான்றாக முன்வைக்கிறேன். ‘நாவாய்’ என்றால் கப்பல். இன்றும் தென் அமெரிக்க இஸ்பானியப் பழங்குடியினர் கூடக் கப்பலை ‘நாவாய்’ என்றே அழைக்கின்றனர்.

தென்மேற்குப் பருவமழைக் காலமான ஆடிமாதம் ரோமிலிருந்து கிளம்பி சேரநாட்டின் துறைமுக நகரமான தொண்டியில் வந்து சேர்வார்கள். அதேபோல் தை மற்றும் மாசி மாதத்தில் பருவமழை ஓய்ந்ததும் காற்றின் விசை மாறிய பிறகு இங்கிருந்து அங்கு செல்வார்கள் படம் – ncbs.res.in

பழந்தமிழர்கள் மேற்கே கிரீஸ் (கிரேக்கம்), ரோமாபுரி, எகிப்து முதல் கிழக்கே சீனா வரையிலும் மற்றும் பாலஸ்தீனம், மொசப்பத்தேமியா, பாபிலோனியா போன்ற நாடுகளுடனும் வாணிபத் தொடர்புகொண்டு கடலோடிப் பிழைத்தார்கள். தமிழகத்துப் பண்டங்களான ஏலம், இலவங்கம், இஞ்சி, மிளகு ஆகியவற்றிற்கு மேற்கு ஆசிய நாடுகளில் மிகுந்த தேவை ஏற்பட்டது. இதனைக் கருத்தில் கொண்ட பழந்தமிழர்கள் இவற்றை அந்நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்தனர். பருவமழைக் காலத்தை சாதகமாகக் கொண்டு தமிழர்கள் மேற்கொண்ட கடல்வழிப் பாதையே (SEA ROUTE) உலகின் மிகப் பழமையான கடல்வழி வணிகப் பாதையாகக் கருதப்படுகிறது.

தென்மேற்குப் பருவமழைக் காலமான ஆடிமாதம் ரோமிலிருந்து கிளம்பி சேரநாட்டின் துறைமுக நகரமான தொண்டியில் வந்து சேர்வார்கள். அதேபோல் தை மற்றும் மாசி மாதத்தில் பருவமழை ஓய்ந்ததும் காற்றின் விசை மாறிய பிறகு இங்கிருந்து அங்கு செல்வார்கள். இன்றும் தை, மாசி மாதங்களை எகிப்தியர்கள் TAIRUS, MAUSHIR என்றுதான் அழைக்கிறார்கள். கொற்கை முத்துகள், சேர நாட்டின் புகழ்பெற்ற மிளகுகள், யானைத் தந்தங்கள், தங்க ஆபரணங்கள் ஆகியவற்றை இங்கிருந்து எகிப்து மற்றும் ரோமாபுரி தேசங்களுக்கு ஏற்றுமதி செய்ததையும், ஈரோடு மாவட்டம் பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே உலகின் மிகப் பழமையான இரும்புத் தொழிற்சாலையாக விளங்கியதாக அகழ்வாய்வில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதோடு, கொடுமணலிலிருந்து பொருட்கள் அங்கே எடுத்துச் செல்லப்பட்டதையும் எகிப்தில் உள்ள கல்வெட்டுகள் கூறுகின்றன.

யூதர்களின் ஆதி சமயத் தலைவர் மோசஸ் (Moses) என்பவர், தாம் நிகழ்த்தி வந்த இறைவழிபாட்டில் ஏலக்காயைப் பயன்படுத்தினார் என்று பழைய ஏற்பாடு (Old Testament) கூறுகிறது. மோசஸ் கோயில் கட்டி வழிபாடு செய்தது கி.மு. 1490இல் என்பர். தென் அரேபியா நாட்டு அரசி ஷேபா (Sheba), இஸ்ரேல் நாட்டின் மன்னன் சாலமன் (Solomon) என்பவனைக் காணச் சென்றபோது, அவனுக்குப் பரிசுப்பொருள்களாக ஏலக்காய், இலவங்கம் போன்ற நறுமணப் பண்டங்களைக் கொண்டு போனதாகப் பழைய ஏற்பாட்டில் ஒரு குறிப்புக் காணப்படுகிறது. சாலமன் ஆண்ட காலம் கி.மு.1000 என்பர். சாலமனுக்கு மூன்று ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை சேரநாட்டுத் துறைமுகத்திலிருந்து கப்பல் மூலம் மயில் தோகை, அகில் மரங்கள், யானைத் தந்தம், குரங்குகள், வெள்ளி போன்ற பொருள்கள் கொண்டு செல்லப்பட்டன என்ற குறிப்பும் கல்வெட்டிலிருந்து அறியப்படுகிறது.

தென் அரேபியா நாட்டு அரசி ஷேபா (Sheba), இஸ்ரேல் நாட்டின் மன்னன் சாலமன் (Solomon) என்பவனைக் காணச் சென்றபோது, அவனுக்குப் பரிசுப்பொருள்களாக ஏலக்காய், இலவங்கம் போன்ற நறுமணப் பண்டங்களைக் கொண்டு போனதாகப் பழைய ஏற்பாட்டில் ஒரு குறிப்புக் காணப்படுகிறது. படம்- infrakshun.files.wordpress.com

கிரேக்கம், ரோமாபுரி ஆகிய நாடுகளிலிருந்து தமிழகத்திற்கு வந்த வணிகர்களை யவனர் என்று பழந்தமிழ் இலக்கியங்கள் குறிப்பிடுகின்றன. கிரேக்கர்கள் தங்கள் நாட்டையும், மொழியையும் ‘அயோனெஸ்’ (aones) என்று கூறிக் கொள்வராம். அதுவே தமிழில் ‘யவனர்’ எனத் திரிந்தது என்பர். ஆனால் அச்சொல் கிரேக்கர்களையும், ரோமர்களையும் ஒரு சேரக் குறிப்பதாக விளங்குகிறது. யவனர்களோடு வாணிபம் செய்த தமிழர்கள் முசிறி துறைமுகம் வழியாகத் தங்கத்தையும், மதுவையும் இறக்குமதி செய்து மிளகினை ஏற்றுமதி செய்தனர். இதை

“யவனர் தந்த வினைமாண் நன்கலம்

பொன்னொடு வந்து கறியொடு பெயரும்

வளங்கெழு முசிறி”

-அகநானூறு, 149

என்ற பாடல் மூலம் அறியலாம்.

யவனர்கள் வாணிபர்களாக மட்டுமன்றி, தமிழக மன்னர்களின் அரண்மனையில் கைவினைக் கம்மியராகவும் (கம்மியர்- உலோக வேலை செய்பவர்), காவல்காரர்களாகவும் பணிபுரிந்துள்ளனர். தமிழகத்தில் உள்ள பெரிய துறைமுகப்பட்டினங்களில் யவனர்களுக்குத் தனி இருப்பிடங்கள் இருந்தன.

தொண்டிப்பட்டினம் சேரநாட்டை ஆண்ட பொறையர்களின் ஆட்சியில் இருந்தது. இந்த தொண்டி துறைமுகப் பகுதியை அடுத்து வருவதே முசிறி. அந்தக் காலத்தில் கடல் வழியாக கப்பல்களில் வணிகம் நடந்த இந்தியத் துறைமுகங்களிலேயே பெரியது மேற்கே சேரநாட்டின் தொண்டியும், முசிறியும், கிழக்கே சோழநாட்டின் காவிரிப் பூம்பட்டினமும் மட்டுமே. சரியாகச் சொன்னால் பெரியாறு கடலில் கலக்கும் இடத்தில் அமைந்துள்ள துறைமுகம்தான் முசிறி.

புறநானூற்றுப் புலவர் பரணர் முசிறியைக் குறித்துப் பாடுகையில்

“மீன் நொடுத்து நெல் குவைஇ

மிசை யம்பியின் மனைமறுக் குந்து!

மனைக் கவைஇய கறிமூ டையால்.

கலிச் சும்மைய கரைகலக் குறுந்து

கலந் தந்த பொற் பரிசம்

கழித் தொணியான் கரைசேர்க் குந்து;

மலைத் தாரமும் கடல் தாரமும்

தலைப் பெய்து, வருநர்க்கு ஈயும்

புனலங் கள்ளின் பொலந்தார்க் குட்டுவன்

முழங்கு கடல் முழவின் முசிறி யன்ன…”

இதிலிருந்து குவித்து வைக்கப்பட்ட (மீனை விற்று வந்த பொருளால்) மிளகு மூட்டைகள், மற்றும் யவனர்கள் கப்பலில் கொண்டுவந்த பொற்காசுகள் முதலியவற்றைக் குறித்துத் தெரிந்து கொள்ளலாம். மேலும் இன்று பார்ஜ் (BARGE) என்று சொல்லக்கூடிய சிறு கப்பல்கள் மூலம் சரக்குகள் கப்பலிலிருந்து வருவதும், போவதுமாய் இருந்தது புலனாகிறது.

இந்தத் துறைமுகங்களைப் பற்றி கிரேக்க மாலுமி சோஃப் வில்ஃப்ரெட் எழுதிய பழங்கால நூலான ‘செங்கடல் வழிகாட்டி’ (Periplus of the Erythrean Sea) இவ்வாறு கூறுகிறது:

“திண்டிஸ், செரொபாத்ராவின் அரசில் உள்ளது. அது கடலினின்றும் சாதாரணமாய்க் காணக் கூடியது. முசிரிஸ் இதே அரசனிடம் உள்ளது. அரேபியாவிலிருந்து வந்துள்ள கப்பல்களால் இது நிறைந்திருக்கும். இது நதியில் உள்ளது. இது நதியில் உள்ளது. திண்டிசிலிருந்து கடல் நதி வழியாக ஐந்நூறு ஸ்டேடியா தூரத்தில் உள்ளது”. கி.பி 215இல் அலெக்சாண்டரியாவில் நடந்த குரூர நிகழ்ச்சிக்குப் பின் இவ்வணிகம் தடைபட்டுப் போனது.

இருப்பினும் உலகத்தரம் வாய்ந்த துறைமுகத்தைக்கொண்ட காவிரிப் பூம்பட்டினம் தொடர்ந்து கடல்வழி வணிகம் செய்து வந்தது. புகார், பூம்புகார், பட்டினம், காவிரிப்பூம்பட்டினம் எனப் பல பெயர்களில் அழைக்கப்படும் இத்துறைமுக நகரம் காவிரி ஆறு வங்கக் கடலில் புகுகின்ற இடத்தில் அமைந்ததால் இப்பெயர்களைப் பெற்றது. இந்நகர் பற்றி பெரிப்ளூசு, ‘கமரா’ எனவும், தாலமி, கபேரிஸ் எம்போரியான் (Kaberis Emporion) எனவும் குறிப்பிடுகின்றனர்.

கி.பி. 5ஆம் நூற்றாண்டில் புத்தர் இங்கிருந்த புத்தவிகாரையில் தங்கியிருந்து பிராகிருத மொழியில் அபிதம்மவதாரம் என்னும் இலக்கியத்தை இயற்றியதாகக் கருதப்படுகிறது. இதில் இவ்வூர் கவேரபட்டினம் எனக் குறிப்பிடப்படுவதோடு இதன் எழில்மிகு தோற்றம், அமைப்பு, அங்கு வாழ்ந்த உயர்குடி மக்கள் மற்றும் அரிய வைரக்கற்கள் முதல்கொண்டு விற்கப்பட்ட பெரிய கடைத்தெருக்கள் வரை பேசுவதை ஆய்வாளர்கள் பதிவு செய்துள்ளனர்.

காவிரிப்பூம்பட்டினத்தின் நகரமைப்பு மற்றும் துறைமுகச் சிறப்புகளை பட்டினப்பாலையும், சிலப்பதிகாரமும், மணிமேகலையும் மிகத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது. யவனர்கள் தங்கியிருந்த இடத்தை யவன இருக்கை எனச் சிலப்பதிகாரம் சுட்டுகிறது. வெள்ளையன் இருப்பு எனும் ஒரு பகுதி காவிரிப்பூம்பட்டினத்தில் இன்றும் காணப்படுகிறது. சோழர்களின் சிறப்புமிகு இத்துறைமுக நகரை உருவாக்க யவனத்தச்சர் என அழைக்கப்பட்ட ரோமானிய நாட்டுச் சிற்பிகள் பயன்படுத்தப்பட்டதை மணிமேகலை (19) காட்டுகிறது. வெவ்வேறு நாடுகளில் இருந்து நீரின் வழியாக இத்துறைமுகத்திற்கு வந்து இறங்கிய பொருட்கள் குறித்தும் அதன் சிறப்புப் பற்றியும் பின்வரும் பாடல் மிகத் தெளிவாக விவரிக்கிறது.

‘நீரின் வந்த நிமிர்பரிப் புரவியும்

காலின் வந்த கருங்கறி மூடையும்

வடமலைப் பிறந்த மணியும் பொன்னும்

குடமலைப் பிறந்த ஆரமும் அகிலும்

தென்கடல் முத்தும் குணகடற் றுகிரும்

கங்கை வாரியும் காவிரிப் பயனும்

ஈழத் துணவும் காழகத் தாக்கமும்

அரியவும் பெரியவும் நெரிய வீண்டி

வளந்தலை மயங்கிய நனந்தலை மறுகு’

-பட்டினப்பாலை 185-193

அதாவது நீரின் வழியாக வரப்பெற்ற உயர்வகை குதிரைகள், நிலவழியாகக் கொண்டு வரப்பட்ட மிளகு, வடக்கு மலைகளிலிருந்து தருவிக்கப்பட்ட அரிய வைரக்கற்கள் மற்றும் பொன், மேற்கு மலைகளில் கிடைக்கின்ற சந்தனம் உள்ளிட்ட வாசனைப் பொருள்கள் தென்கடல் முத்து, கீழைக் கடல் பகுதியிலிருந்து பெறப்படும் பவளம், கங்கை மற்றும் காவிரியின் வளத்தால் பெறப்பட்ட பொருள்கள், ஈழத்திலிருந்து உணவு வகைகள், காழகத்தில் உற்பத்தி செய்யப்பட்டவை (பெரும்பாலும், உலோகப்பொருளாக இருக்க வேண்டும்), பிற இடங்களிலிருந்து வந்து இறங்கிய அரிய மற்றும் பெரிய பொருள்களும் இத்துறைமுகம் வந்து சென்றதை அறிவதிலிருந்து இங்கு உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாட்டு வணிகச் செயல்பாடுகள் உச்சநிலை பெற்றிருந்ததை அறியமுடிகிறது. இத்துறைமுகத்திற்கு இரவு நேரங்களில் வந்துசேரும் கப்பல்களுக்குத் திசையினை உணர்த்த கலங்கரை விளக்கம் இருந்ததை, “இலங்கு நீர் விரைப்பிற் கலங்கரை விளக்கமும்” என்ற சிலப்பதிகாரப் பாடல் மூலம் அறியலாம்.

இந்தத் துறைமுகத்தில் வந்து தங்கிய நாவாய்கள் (கப்பல்) கம்பங்களில் கட்டப்பட்ட யானைகள் அசைந்து கொண்டிருப்பது போல துறைமுகத்தில் அசைந்துகொண்டிருந்தன என்பதைப் பின்வரும் பாடல் மூலம் அறியலாம்.

‘வெளில் இளக்கும் களிறு போலத்

தீம்புகார்த் திரை முன் றுறைத்

தூங்கு நாவாய்த் துவன் றிருக்கை

மிசைக் கூம்பின் அசைக் கொடியும்’

-பட்டினப்பாலையில் (172-175 அடி)

புகார் துறைமுகத்தில் ஏற்றுமதி, இறக்குமதி சிறப்பாக நடைபெற்றதையும், இப்பொருட்களுக்குச் சுங்கம் வசூலிக்கப்பட்டதையும், இதற்கு அடையாளமாக அப்பொருட்களின் மேல் சோழ அரசின் புலி முத்திரை இடப்பெற்றதையும்

“நீரினின்று நிலத்தேற்றவும்

நிலத்தினின்று நீர்ப்பரப்பவும்

அளந்தறியாப் பலபண்டம்

வரம்பறியாமை வந்தீண்டி

அருங்கடிப் பெருங்காப்பின்

வெளில் இளக்கும் களிறு போலத்

தீம்புகார்த் திரை முன் றுறைத்

தூங்கு நாவாய்த் துவன் றிருக்கை

மிசைக் கூம்பின் அசைக் கொடியும்”

-பட்டினப்பாலை (167-175)

என்ற பாடல் வரிகள் மிகத் தெளிவாகக் காட்டுகின்றன. எனவே இத்துறைமுகத்திலிருந்து அரசுக்கு நிறைய வருவாய் வரப்பெற்றதோடு வாணிபம் வளர்ச்சியடைந்திருந்ததால் புகார் நகரமும் செல்வச் செழிப்போடு காணப்பட்டது என்பதையும் உணரமுடிகிறது.

“மீப்பாய் களையாது மிசைப்பரந் தோண்டாது

புகாஅர்ப் புகுந்த பெருங்கலந் தகாஅர்

இடைப்புலப் பெருவழிச் சொரியும்

கடற்பஃ றாரத்த நாடுகிழ வோயே”

– புறநானூறு (30)

என்னும் வரிகள் பாய்மரத்தில் (mast) கட்டப்பட்டிருந்த பாய்கள் களையாமல் (இறக்கப்படாமல்) பெரிய கலங்கள் (ships) புகார் துறைமுகத்திற்குள் வந்து சென்றதைக் காட்டுவதிலிருந்து இத்துறைமுகச் செயல்பாடுகள் மிகச் சுறுசுறுப்புடன் இருந்ததை உணர முடிகிறது.

1960 ஆம் ஆண்டு எஸ்.பரமசிவன் என்பவர் இக்கடற்கரைப் பகுதியில் மேற்கொண்ட காந்த அளவியல் (magnetic survey) ஆய்வில் இங்கு கட்டடப் பகுதிகள் புதையுண்டிருந்தமை கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பின்பு இந்தியத் தொல்லியல் துறை 1962ஆம் ஆண்டு இக்கடற்கரைப் பகுதியில் மேற்கொண்ட மேற்பரப்பாய்வு மற்றும் அகழ்வாய்வுகள் சிறப்புக்குரியவையாகும் (Indian Archaeology-A Review, 1962-1967).

மேற்பரப்பாய்வில் (exploration) வானகிரி, கீழையூர் ஆகிய இடங்களில் கருப்பு-சிவப்பு மண்கலச் சில்லுகளுடன் ஒருபக்கம் புலி மறுபக்கம் யானை பொறிக்கப்பட்ட சோழர்காலச் செப்புக்காசு, யவனர் தொடர்புக்குரிய ரூலெட்டட் பானை ஓடுகள், அரிய கல்வகைகளினாலான மணிகள் (beads) மற்றும் வெள்ளையன் இருப்பு என்ற இடத்தில் ரோமானிய நாணயம் ஆகியன கண்டுபிடிக்கப்பட்டன.

அகழாய்வில் இத்துறைமுகத்தின் உலகளாவிய வரலாற்றுச் சிறப்புகளைக் காட்டும் பல அரிய கண்டுபிடிப்புகள் வெளிக்கொணரப்பட்டுள்ளன. கீழையூரில் பெரிய செங்கற்களால் உருவாக்கப்பட்ட சுவர்களுடன் கூடிய கட்டடப் பகுதியும் அச்சுவர்களின் மேல் இருந்த மரத்தினாலான கம்பங்களும் (wooden – posts) கண்டுபிடிக்கப்பட்டன.

இக்கட்டடப் பகுதி ஏற்றுமதி இறக்குமதிக்குப் பயன்படுத்தப்பட்ட துறைமுகப் பகுதியின் படகுத் துறையாக (wharf) அடையாளப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. மரக்கம்பங்கள் துறைமுகத்தில் கப்பல்களைக் கட்டுவதற்காகப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்க வேண்டும். கரிப்பகுப்பாய்வு (Carnbon 14 Dating) காலக்கணிப்பு முறையில் இக்கம்பங்கள் கி.பி. 3ஆம் நூற்றாண்டினைச் சேர்ந்தவையாகக் கணிக்கப்பட்டுள்ளமை இத்துறைமுகத்தின் தொன்மைக்கு அறிவியல் பூர்வமான சிறப்பைச் சேர்ப்பதோடு பட்டினப்பாலை காட்டும் இத்துறைமுகச் சிறப்பும் இதன்வழி மெய்ப்பிக்கப்படுகிறது. இக்கட்டுமானத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள செங்கற்களின் நீளம், அகலம், கணம் முறையே 60×40×7 செ.மீ அளவு கொண்டதாக மிகப்பெரிய செங்கற்களாகக் காணப்படுகின்றன.

தமிழக அரசு தொல்லியல் துறையினர் 1998 ஆம் ஆண்டு இங்கு மேற்கொண்ட அகழாய்வில் யவனருடன் தொடர்புடைய அம்பொரா மண்ஜாடிகளின் சில்லுகளும், பிராமி எழுத்தில் ‘அபிமகததோ’ எனப் பொறிக்கப்பட்ட மண்கலச் சில்லும் கிடைத்துள்ளன.

திரைகடல் ஓடி திரவியம் தேடிய தொல்குடியின் வழித் தோன்றல்கள் என்ற எண்ணமே தொடர்ந்து நம்மை வழிநடத்திச் செல்லும்.

உசாத்துணைகள் :

Sangam literatures –அகநானூறு, புறநானூறு, சிலப்பதிகாரம், பட்டினப் பாலை

Periplus of the erythrean sea- Schoff Wilfred

(K.V.Raman, Excavation at Poompuhar, II International Tamil Conference, 1968)

Trade and trade routes in Ancient India –Moti Chandra

Indian Shipping a Historical Survey —Baldeo Sahai

”History of Ancient Geography”- Dr. E.H.Bunbury

“Oxford History of India” – Vincent Smith

- பிரபு தமிழன் 

Thanks: roar.media

Sacred Hearts Cathedral, Tuticorin, Tamil Nadu

Sacred Hearts cathedral is not related to St. Francis Xavier or the Portuguese architecture of the early 16th century. This church was built long after the Snows church in Tuticorin and this has a “French connection”. This cathedral acts as the Tuticorin diocese headquarters, having the Tuticorin Bishop’s residence. Most of the coastal villages surrounding Tuticorin (Vembar, Alanthalai, Vaipar, Veerapandiapatinam, Manappad etc.) fall under Tuticorin diocese. Let’s look at the history and finer details of this beautiful church:

Why is it called "Chinna Koil”?

Till independence there were only 2 parishes that existed in Tuticorin – “Our Lady of Snows” and “Sacred Hearts”. Sacred Hearts cathedral is much bigger than Our Lady of Snows Basilica, but ironically this church is called as the "Chinna Koil" (meaning small church in Tamil). Snows church is called as the "Periya Koil" (big church in Tamil). The naming came because Snows was built much ahead of Sacred Hearts and it received a wider recognition from the people. In order to distinguish between these 2 popular churches people started calling the earlier one (Snows church) as big church and the latter one (Sacred Hearts) as small church. In no way this term depicts the size of the churches.

Though Tuticorin town has several churches, Snows church and Sacred Hearts church are the 2 most famous. We should note that the first church is elevated to the status of “Basilica” and the second to the status of “Cathedral” by Roman Catholicism.

On 12th June 1923 when Tuticorin diocese was created, Sacred Hearts church was elevated to the status of "Cathedral". This church became the headquarters for Tuticorin diocese and in 1923 Rev. Roche became the first Bishop for this diocese. Subsequently Sacred Hearts cathedral was established as the Bishop House of the diocese.

History of the church

Goa Mission vs. French Mission

Going back to the early 16th century when Christianity spread in India there were only 4 dioceses in India. These dioceses were under the direct control of Portuguese kingdom. The Portuguese king with Pope's permission had established these 4 dioceses in India. These 4 were Goa (Headquarters), Cochin (Kerala), Cranganore (Kerala) and Mylapore (Tamil Nadu). The coastal villages which I’m referring in Tamil Nadu came under the diocese of Cochin.

In 1658 Dutch had conquered Tuticorin and other villages by defeating the Portuguese. Years passed and all the churches in and around this area were governed by Jesuit (Society of Jesus) priests. On July 21 1773 Pope Clement XIV "de-recognised" or "suppressed" the Society of Jesus. The Jesuits took over again after the "Society of Jesus" was restored by Pope Pius VII on 7th August 1814. On the 8th of July 1836, Pope Gregory XVI made Madurai an Apostolic Province. Madurai became the centre of Christianity in Tamil Nadu and was handed over to Jesuit priests from France. Pearl fishery coast (all coastal villages from Vembar to Kanyakumari) came under this new province and was entrusted to the Jesuit Missionaries of Toulouse Province in France. So this was also called as the "French Mission".

The French mission tried to get back all the parishes that were under the influence of Goan priests (Portuguese supported) which caused riots and confusion. Portuguese influence never left coastal towns and villages of Tamil Nadu. Two factions namely “Goa Mission” (Padroado priests) and “French Mission” (Jesuit priests) prevailed during that time. The fight between the priests of Portuguese mission and French mission grew to a fight between two nations, Portugal and France. In view of solving this problem, Pope Leo XIII in 1886, made a concordat (agreement) with the Portugal government, and put the dioceses of Goa and Mylapore under Padroado. At the same time Tiruchirapalli (Tamil Nadu) was declared a separate diocese and the Pearl Fishery Coast came under this. 

Church’s construction

In 1839 when Tuticorin was controlled by Madurai mission (Jesuits from France) the local villagers supported the establishment of Goa Mission (Portuguese mission). For this the head of villages ousted the Jesuit priest Fr. Martin from Our Lady of Snows and handed it to the Goa mission. Since Jesuit priests in Madurai mission lost control over the snows church they wanted to construct a separate church in Tuticorin. After waiting for nearly 9 years the Jesuit priests in Madurai decided to construct a church in Tuticorin. The construction of Chinna Koil started in 1848 under the supervision of Jesuit priests from Madurai.

The construction began in 1848 by Fr. Piccinelli and a small church was blessed open on January 5th of 1849. Rev. Fr. Kanos who was the bishop of Madurai Apostolic Province blessed the new church. Construction of a bigger church was going on simultaneously around this small church which was completed after 15 years in 1864.

- Anton Niresh Vaz