Heritage Vembaru

திருநெல்வேலி நெல்லையப்பர் கோவிலில் காந்திமதி அம்பாள் கோவில் மகாமண்டபத் தெற்குப் படிகட்டுத் தூணில் ஒரு பாடல் கல்வெட்டு உள்ளது. அது,

"ஸ்வஸ்திஸ்ரீ திருக்கிருந்த வில்லா

லுங் கல்லாலுந் தாளாலுந்த

ணியா வெள்ள விருப்பிருந்தச

டையிலே மணிமாறும் உற

கும் வீடளித்த தெண்ணியிரு

க்கிருந்து நின்றேத்துந் திரு

நெல்லி நகரீசற்கி தழிதோம

சத்ருக் கிருந்துவச் சடை மேற்

செய்ய மீனவன்மகுடஞ்சூ

ட்டினானே"

பாண்டிய மன்னர் ஒருவர் மகுடஞ் சூட்டியது பற்றிக் கூறும் பாடல் கல்வெட்டு.

தகவல் : திருநெல்வேலி மாவட்டக் கல்வெட்டுகள் - 1.

கொல்லம் பரதவர் குடியேற்றம்

Johan Nieuhof என்னும் டச்சு கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் தளபதி கிபி 1662 ஜனவரி மாதம் கொல்லம் வருகிறார். இவர் தனது குறிப்பில் ரோமாபுரியை தலைமையிடமாக கொண்ட கத்தோலிக்க திருச்சபையின் அங்கத்தினரான ஏசுசபை கொல்லம் நகரின் தெற்கு பகுதியில் கடற்கரையோரம் பரதவர்களுக்கு ஒரு பெரிய கிராமத்தை கட்டியிருந்தனர்.

இங்கு திருவாங்கூர் மகாராஜாவின் ஆளுநர் மற்றும் திருவாங்கூர் மகாராஜாவின் குறுநில மன்னர் வரியத்த பிள்ளை தங்கள் அரண்மனைகளை இங்கு அமைத்து வாழ்ந்து வருகின்றனர். அரசர் வரியத்த பிள்ளை மற்றும் திருவாங்கூர் அரசரின் ஆளுநர் அரண்மனைகள் அமைத்து வாழ்ந்து வந்த இந்த பரதவர் கிராமம் ஒரு மையில் சுற்றளவு கொண்டதாக இருந்தது.

இதனை சுற்றி கோட்டையரண்கள் எழுப்பபட்டு கொத்தளங்கள் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. அதன் மீது பெரிய பீரங்கிகளை பொருத்திய உள்ளனர். அரசர் வரியத்த பிள்ளையின் அழைப்பை ஏற்று டச்சு தளபதி Johan Nieuhof அவரை சந்திக்க அவர் அரண்மனைக்கு சென்றார்.

அங்கு அரசர் வரியத்த பிள்ளை அவருக்கு விருந்து அளித்து அவருக்கு தங்க கை சங்கிலி பரிசு அளித்தார். திருவாங்கூர் மகாராஜாவின் ஆளுநர் அவருக்கு பட்டாலான ஆடையை பரிசளித்தார்.

இந்த புதிதாக உருவாக்கப்பட்ட பரதவர் குடியேற்றம் இன்றைய கொல்லம் மாநகரில் மூதாக்கரை ஊராகும்.

Foot Notes:

1.Voyages to East Indies and Brazil by Johan Nieuhof, Pg. 220,232.

2.Jesuits in Malabar by Ferroli, Vol 1,Pg.14, 15.

பரவர்கள் தங்கள் தலைவர்களின் ஆளுகையின் கீழ் வாழ்ந்து வந்தனர். தாங்கள் வாழ்ந்து வந்த நிலபகுதியின் ராஜாக்களுக்கு வருடாந்திர அன்பளிப்பு மட்டுமே கொடுத்து வந்தனர். குடிமக்களுக்கு விதிக்கப்படும் அனைத்து வரிகொடுமைகளிருந்து விளக்கப்பட்டனர்.

மன்னர்களுக்கு செலுத்தும் காணிக்கைகளிருந்தும் அவர் அதிகாரங்களிருந்தும் விளக்கப்பட்டனர். தாங்கள் ஏற்படுத்திய தலைவனாரின் வம்சாவளியினர் இன்றும் பரவர்களின் மன்னர்கள் என்றே அழைக்கப்படுகின்றனர்.

இம்மன்னர்கள் தன் மக்கள் அனைவரிடம்மிருந்து வருவாய் ஈட்டுகின்றனர். இது நாளடைவில் கொல்லம் முதல் இலங்கையின் வங்காளை வரை விரிந்தது. பரவர்கள் சிதறி வாழ்ந்தாலும் இவர்கள் வலிமையும், முக்கியத்துவமும் குறைவதில்லை. முத்துக்குழித்தலே இவர்களின் முதன்மையான தொழிலாக இருக்கிறது.

அதில் எழும் வருமானம் இவர்கள் தலைவர்களால் பங்கிடப்படுகிறது. இத்தலைவர்கள் நாட்டையாழும் இராஜாக்களிடமிருந்து தங்களை காத்துக்கொள்ள சொந்தமாக படைவீரர்களும், ஆயுதங்களும் வைத்திருகின்றனர்.

----------------------------------------

Foot Notes:

The condition under which the Paravas lived in the opening of 16th century-were beginning to be felt owing to the weakening of the paramount powers of Vijayanagar Empire are graphically set forth in a report, dated 19th December 1669,written by Van Reede and Laurena pyl, respectively Commandant of the coast of Malabar and Canara and Senior merchant and chief of sea ports of madura.

This reports address to Van Goens, The Governor of Ceylon and Dutch India.

An extract from REPORT TO THE GOVERNMENT OF MADRAS ON THE

INDIAN PEAEL FISHERIESIN THEGULF OF MANNAR BY JAMES HORNELL, f.l.s., Marint Biologist to the Government of Ceylon and Inspector of Pearl Banks.

MADRAS:

PRINTED BY THE SUPERINTENDENT, GOVERNMENT PRESS, 1905.

No passado, como em toda a sociedade onde o homem atuava e, especialmente na Índia, o ser humano não bastava a si próprio e olhava o próximo como fonte de ganho pela força, assegurando os bens do próximo, suas terras, seus planos, suas aquisições, suas conquistas e, se possível fosse, seu pensamento. Hoje nós sabemos que não podemos julgar o homem de outros tempos à luz da nossa experiência. Daí as desavenças, os desentendimentos, o confronto e, favorecido pelas inúmeras castas existentes, finalmente, a guerra de fato.

Está citado no Livro do Eclesiástico, capítulo 3: “Os pensamentos dos homens são tão numerosos como as imaginações perversas que os seduzem”.

Os badegás eram um povo guerreiro, porém ignorante e preconceituoso, habitando uma sociedade de castas. Com certa frequência, montados em elefantes, atacavam os pescadores do Cabo Camorim, lançando flechas envenenadas e incendiando suas casas. Não aceitavam os paravás por considerar uma raça inferior. Roubavam seus pertences e escravizavam suas mulheres e filhas. Os paravás era uma casta inferior que sobreviviam da pesca de pérolas no Cabo Camorim. Os badegás não faziam distinção de ninguém e matavam famílias inteiras. Muitos conseguiam fugir e os que permaneciam ilesos eram levados prisioneiros. Outros que sobreviviam eram empurrados para os desfiladeiros junto ao mar e acabavam morrendo de fome e sede. Inúmeras vezes, Xavier protestou duro junto ao governador geral porém, o interesse político em deixar tudo como estava, sobrepujava o da missão.

Arrumando seus pertences na sacola para retornar a Meliapur, Xavier foi interrompido por um mensageiro implorando alterar sua missão e correr em socorro dos paravás e se dirigir urgente à Costa da Pescaria.

– Os badegás estão encurralando os paravás para os rochedos do mar onde estão morrendo de sede e fome.

O jesuíta decidiu dar um basta. Agiu rápido, arrecadando mantimentos suficientes junto aos mais ricos que não tinham condições de negar nada a ele. Contra o desejo de todos que imploravam para Xavier não ir e ser morto, ele abarrotando uma flotilha de 20 fustas alugadas e com alimentos, foi acompanhado de alguns cristãos corajosos prontos para morrer, se necessário fosse.

Enfrentou durante oito dias o mar encapelado no estreito entre a ilha de Ceilão com o Cabo Camorim; a flotilha foi arrastada pela correnteza 10 milhas norte, tendo que descarregar as fustas e regressar por terra, com ajuda de poucos escravos contratados, carregando com dificuldade o peso das compras. Enquanto isso os paravás continuavam morrendo de fome e sede, alguns se atiravam ao mar em desespero. Xavier orando, se ajoelha no chão, suplica a Deus, por certo relembrando-se do salmo 26:

“O Senhor é o protetor de minha vida, de quem terei medo? Quando os malvados me atacam para me devorar vivo, são eles, meus adversários e inimigos, que resvalam e caem. Se todo um exército se acampar contra mim, não temerá meu coração. Se se travar contra mim uma batalha, mesmo assim terei confiança”.

Nas paradas para descanso e, foram muitas, Xavier exausto pela caminhada difícil sobre a areia, adormeceu profundamente e sonhou. Acordou decidido, levantou-se e voltando para seu exército de Branca Leone que o acompanhava, exclamou:

– Segui-me, Deus é por nós.

Depois, avistando ao longe os inimigos, Xavier aproximou-se do grupo e, voltou-se para os companheiros e pediu para aguardá-lo. Caminhou sozinho para o encontro com os badegás e a morte, se necessário fosse.

Nesse instante, Deus tratou de bloquear os olhos de todos os guerreiros. A primeira linha de infantaria montada em elefantes fica indecisa, vendo um gigante ameaçador de 4 metros se aproximar com o braço direito estendido e crucifixo na mão, com os olhos cuspindo fogo e se apavoram. Os mais valentes ameaçam um passo à frente, mas acabam retornando com o recrudescimento de Xavier. Na correria esmagam alguns companheiros vindos detrás. A maioria se precipita uns sobre os outros e fogem. A partir de então nunca mais os paravás foram torturados e roubados pelos badegás. A simples menção de seu nome impunha pavor nos badegás, mesmo quando ele já estava em missão no Japão.

Colaboração: Ubirajara de Carvalho (Membro do Apostolado da Oração).

Source: www.paroquiasfxavier.com.br

தமிழ்ப் புத்தாண்டு தமிழகத்தில் மட்டுமில்லாமல் கம்போடியா, வியட்நாம் வரை இன்றும் கொண்டாடப்படுகிறது. அதாவது நம் முன்னோர்கள் சுமார் 5000 கிலோமீட்டர் தொலைவையும் தாண்டிக் கிழக்காசிய நாடுகளில் நம் நம்பிக்கையை மற்றும் கலாச்சாரத்தைக் கொண்டு சென்றுள்ளார்கள்.

சோழ மன்னர்கள் கிழக்காசிய நாடான பர்மா, லாவோஸ், கம்போடியா, வியட்நாம், பிலிப்பைன்ஸ் வரை தம் ஆட்சியை விரிவுபடுத்தினார்கள். இந்தக் கிழக்காசிய நாடுகளில் நம் கோயில்கள் நிறையக் காணப்படுகின்றது. அங்கே உள்ளக் கோயில்களிலும் சிவன், பிரம்மா, விஷ்ணு போன்ற சிலைகள் நிறைந்து காணப்படுகின்றன. கம்போடியாவில் உள்ள கோன்கெர் (Konh Ker) ஊரில் ஒரு பிரமிடு உள்ளது. இது நாலாவது ஜெயவர்மனால் கட்டப்பட்டது. இந்தப் பிரமிடு எகிப்தில் உள்ளப் பிரமிடுகளை ஒத்துள்ளது. ஆனால் உயரம் குறைவுதான்.

இந்தப் பிரமிடின் மையப் பகுதியில் ஒரு லிங்கம் இருந்தது என்கிறனர். லிங்கம் சிவனின் வடிவமாகக் கருதப்படுகிறது என்பதை ஊரறியும். இந்த லிங்கம் ஒளி ஊடுருவும் படிகத்தால் செய்யப்பட்டது என நம்பப்படுகிறது. இந்தப் பிரமிடிலிருந்து சுமார் 120 கிலோமீட்டர் தொலைவில் புகழ் பெற்ற அன்கோ வாட் திருக்கோயில் உள்ளது. இதுதான் உலகிலேயே மிகப்பெரிய கோயிலாகும். இந்தக் கோயிலும் நம் சோழர்களின் உதவியுடன் கட்டப்பட்டதுதான். கம்போடியாவிற்கும் தமிழ் நாட்டிற்கும் வான்வழி தொலைவு சுமார் 3000 கிலோமீட்டர் ஆகும். தரைவழி தொலைவு சுமார் 5000 கிலோமீட்டர் ஆகும். கம்போடியாவில் உள்ள கோன்கெர் (Konh Ker) ஊரில் ஒரு பிரமிடும் சோழர்களால் 1200 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கட்டப்பட்டது. இந்த நாட்டில் தாய்லாந்து எல்லையில் இன்னொரு பிரமிடும் உள்ளது. இவை இரண்டும் ஒரே மாதிரியான அமைப்பைக் கொண்டுள்ளது.

இது மாதிரி பல கோயில்கள் கம்போடியாவைச் சுற்றி உள்ள நாடுகளில் உள்ளது. மேலும் தமிழ்ப் புத்தாண்டு தமிழகத்தில் மட்டுமில்லாமல் கம்போடியா, வியட்நாம் வரை இன்றும் கொண்டாடப்படுகிறது. அதாவது நம் முன்னோர்கள் சுமார் 5000 கிலோமீட்டர் தொலைவையும் தாண்டிக் கிழக்காசிய நாடுகளில் நம் நம்பிக்கையை மற்றும் கலாச்சாரத்தைக் கொண்டு சென்றுள்ளார்கள். அலெக்சாண்டரும் சுமார் 4000 கிலோமீட்டர் தூரம் கடந்து இந்திய எல்லைவரை வெற்றி வாகைசூடி வந்தார். ஆனால் இந்திய எல்லைவரை வந்தவர் திரும்பிச் சென்றார். இது பெரிய சாதனையாக நம்பப்படுகிறது.

அவர் இந்தியா வரை வந்து சென்ற அடையாளங்கள் பெரியதாக எதுவும் இல்லை. ஆனால் சோழர்கள் கட்டிய கட்டிய கோயில்கள் நிறையத் தெற்காசியாவில் இன்றும் உள்ளது. மாறாக அலெக்சாண்டரின் பெயர் உலகமெங்கும் மக்களின் மனதில் பதிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் சோழர்களை பற்றி தமிழ்நாட்டில் கூட மக்களுக்கு அதிகம் தெரியவில்லை என்பது வருத்தமான உண்மை. தமிழ் நாட்டில் மட்டுமின்றி இந்தியா முழுவதும் பள்ளிகளில் சோழர்களின் பெருமையை உணர்வுப்பூர்வமாக சொல்லித்தர வேண்டும். உலகமெங்கும் சோழர்கள் புகழ் பரப்பப்பட்ட வேண்டும்.

விமானத்தில் இந்தியாவிலிருந்து அமெரிக்க நகரமான லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் செல்லச் சுமார் 22 மணிநேரம் ஆகும். குடும்பத்தோடு பயணித்தால் நேரம் போவது தெரியாது. தனியாகப் பயணித்தால் நிலைமை மோசம்தான். திரை விரும்பிகள் படம் பார்க்கலாம். அப்படியும் எத்தனை படம் பார்த்துவிடப் போகின்றீர்கள். பக்கத்தில் இருப்பவரிடம் பேச ஆரம்பித்தால் பொழுது போகும். அப்படி ஒருமுறை தனியாகப் பயணிக்கும்போது அந்த விமானத்தில் டாக்டர் பொன்ராஜ் அவர்களைச் சந்தித்தேன். அவர் இந்த விமானத்தில் முன்னாள் ஜனாதிபதி அப்துல் கலாம் பயணிக்கிறார் என்ற தகவலைத் தெரிவித்தார். என்னை அழைத்துச் சென்று அறிமுகப்படுத்தினார். பின் கலாம் விமானத்தில் பயணிக்கும் செய்தி பரவ, அனைவரும் பார்க்க விரும்பினர். குடும்பம் குடும்பமாக அனைவரும் கலாமுடன் படம் எடுத்துக் கொண்டனர். அந்த விமானத்தில் சுமார் 350 பயணிகள் இருந்தனர்!! கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணிநேரம் நீண்ட வரிசையில் நின்று பயணிகள் அனைவரும் கலாம் அவர்களைப் பார்த்தனர்.

என் அருகில் உள்ள இருக்கையில் சுமார் அறுபது வயதான கிரேக்கர் தன் மனைவியுடன் பயணித்தார். அவர் மனைவிக்குச் சன்னல் ஓர இருக்கை.. அந்த வரிசையில் கடைசியில் நான் அமர்ந்திருந்தேன். அவர் எங்கள் இருவருக்கும் இடையே நடுவில் அமர்ந்திருந்தார். அவர்கள் ஜெர்மனி தலைநகருக்குப் பயணித்தனர். எல்லோரும் யாரைப் பார்க்க இப்படி நீண்ட வரிசையில் நிற்கின்றனர் எனக் கேட்டார்.

நான் இந்திய ஜனாதிபதி இந்த விமானத்தில் பயணிக்கிறார் அவரைப் பார்க்கத்தான் என்றேன்.. அவரை ஏன் பார்க்க வேண்டும்? அவர் ஜனாதிபதியாகப் பணியாற்றுகிறார். நாம் நம் வேலைப் பார்க்கிறோம். ஜனாதிபதியென்றால் என்ன இப்படிக் கால் கடுக்க நின்று பார்க்க வேண்டுமா என்றார். மக்களுக்கு அவரைப் பிடித்திருக்கிறது எனவே பார்த்துப் படம் எடுத்துக் கொள்கின்றனர் என்றேன். அவர் விடுவதாக இல்லை. பதவிக்கு வருவதற்கு முன் அவர் திரைப் பட நடிகரா எனக் கேட்டார். நான் இல்லை. அவர் ஒரு விஞ்ஞானி என்றேன். அப்படியா? ஆச்சரியமாக உள்ளதே என்று என்னைக் கூர்ந்து பார்த்தார். என் பதிலில் அவருக்குத் திருப்தி இல்லை. பதவிக்கு வருவதற்கு முன் கலாம் என்னவாக இருந்தாரென வரிசையில் நின்று கொண்டிருந்த ஒருவரிடம் கேட்டார். அவரும் கலாம் ஒரு விஞ்ஞானி என்றார். பின்னர் என்னிடம் சிரித்தவரே மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டார். எனக்குச் சற்று வித்தியாசமாக இருந்தது. என்னைச் சமாதானப்படுத்த நீ என்ன வேலை பார்க்கிறாயென அந்தக் கிரேக்கர் கேட்டார்.

நானும் ஓர் ஆராய்ச்சியாளன்தான் என்றேன். அப்படியே பேச்சில் பல தகவல்கள் பரிமாறிக் கொண்டோம். பின்னர் இந்தியாவில் எந்த இடத்திற்குப் போகிறாய் என்றார்.

நான் இந்த விமானம் டெல்லி செல்கின்றது. நான் அங்கிருந்து 5000 கிலோமீட்டர் தெற்கு நோக்கிப் பயணிக்க வேண்டும் என்றேன். ஓ.. நீண்டதூரப் பயணம் என்றார். நான் ஆமா எனத் தலையசைத்தேன். உனக்கு எந்த ஊர் என்றார். என்ன இந்த ஆளுக்குத் தெரியப்போகிறது என நினைத்துத் தமிழ்நாட்டிற்கு போகிறேன் என்றேன். அடுத்த வினாடி என் இருக்கைக்கு எதிர் திசையில் தன் உடலை நகட்டிக் கொண்டார். என்னை விரோதமாக பார்க்க ஆரம்பித்தார். அவர் முகத்தில் வியப்பு மண்டிக்கிடந்தது.

நான் எதுவும் தப்பா சொல்லிவிட்டோமா? அல்லது இந்த மனிதன் எதாவது தப்பா புரிந்து கொண்டாரா என யோசிக்க ஆரம்பித்தேன். அவர் பேச ஆரம்பித்தார்.

அலெக்சாண்டரைக் கொன்றது யார் தெரியுமா ? என்ற ஒரு கேள்வியை முன்வைத்தார். வரலாறு பத்தாம் வகுப்பில் படித்தது. ஒன்றும் ஞாபகத்தில் இல்லை. தெரியாது என அசடு வழியப் பதில் சொன்னேன். அவர் முகத்தில் வியப்பு சற்றும் தணிந்தபாடில்லை.. ஆச்சரியமாக உள்ளது.. உனக்கு உண்மையிலேயே தெரியாதா என்றார். தெரியாது என்றேன்.

உடனே அவர் தொடர்ந்து பேச ஆரம்பித்தார். அலெக்சாண்டரைக் கொன்றது புருஷோத்தமன் (Porus) என்ற தமிழன் என்றார். (மன்னன் புருஷோத்தமன் சிந்து பகுதியைச் சேர்ந்தவர் என்று நாம் அறிவோம்.. ஆனால் அவரை தமிழன் என்றே கிரேக்கர்கள் கூறுகின்றனர்.)

நான் அலெக்சாண்டர் நோயுற்று இறந்ததாகப் படித்த ஞாபகம் என்றேன். அவர் சிரித்தவாறே.. ஐரோப்பிய வரலாற்று ஆசிரியர்களுக்கு அலெக்சாண்டர் ஒரு தமிழனால் கொல்லப்பட்டாரென ஒத்துக்கொள்ள மனமில்லை. அதனால் இப்படி நோயுற்று இறந்ததாக எழுதிவைத்துள்ளனர் என்றார்.

உண்மையில் புருஷோத்தமன் விஷம் தடவிய அம்பால் அலெக்சாண்டரைத் துளைத்தார். அந்தப் புண் ஆறாமல் அலெக்சாண்டர் இறந்தார் என்றார். எனக்குத் தலைச் சுற்ற ஆரம்பித்து. வியப்பாகவும் இருந்தது. அவர் முகத்தில் வியப்பு சற்றும் தணியவில்லை.

முகம் சற்று கோபமாக இருப்பது போலவும் எனக்குத் தோன்றியது. உனக்கு ஒரு மாவீரனை, பல ஆயிரம் கிலோ மீட்டர் பரப்பளவைக் கைப்பற்றியவனை, உன் மண்ணில் பிறந்தவன் எளிதாகக் கொன்ற வரலாறு தெரிந்திருக்கும் என நினைத்தேன் என்றார்.

எனக்கு அந்த நேரம் சற்று அவமான உணர்வு வந்தது உண்மைதான். அந்தக் கிரேக்கர் மேலும் பேச ஆரம்பித்தார். சிரித்துக்கொண்டே அலெக்சாண்டரைக் கொன்றதால் எனக்குத் தமிழர்கள் என்றால் பிடிக்காது என்று ஒரு குண்டைத் தூக்கிப் போட்டார். உடனே அதற்கு நான் என்ன செய்வேன் என்றேன்.. சும்மா விளையாட்டுக்குத்தான் இப்படிக் கூறினேன் என்றார்.

தூங்கிக் கொண்டிருந்த அவரின் மனைவி அந்த நேரம் கண்விழிக்க, பணிப் பெண்ணிடம் ஒய்ன் வாங்கி சாப்பிட்டார். ஒயின் சாப்பிட்ட சில நிமிடங்களில் அந்தப் பெண்மணிக்கு ஒவ்வாமை ஏற்பட்டது. கண்ணின் கருவிழி மேல் நோக்கி இழுக்க அந்த அம்மணியின் உடல் கட்டையாக மாறியது. இவர் உதவி கேட்டு அலறப் பணிப் பெண்கள் உடனடியாக வந்து சிகிச்சை அளித்தனர். சில நிமிடங்களில் அந்தப் பெண்மணி உடல் நிலையில் முன்னேற்றம் வந்தது. சுமார் ஆறு மணிநேரம் பேசியே கழித்தோம். இறுதியாக அவர் தமிழ் நாட்டுக்காரங்களுக்கும் கிரேக்கர்களும் ஒட்டாதுபோல... இப்ப பாரு நீ எங்கள் அருகில் இருக்கிறாய் என் மனைவிக்கு இப்படி ஆகிவிட்டது என்றார்.. எனக்குத் தலைச் சுற்ற ஆரம்பித்தது!

- சுதாகர் சிவசுப்பிரமணியம்

Source: www.vikatan.com

Os paravás[1] batizados e evangelizados pelo missionário Francisco Xavier na Costa da Pescaria[2] tinham verdadeira paixão pelo jesuíta. Eles foram os que mais conservaram a fé dentre todos os povos indianos. Quando os holandeses assumiram a Costa da Pescaria auxiliados pela ação maléfica do Marques de Pombal, os missionários cristãos embrenharam-se nas florestas e, ocultamente, continuaram a exercer seu ministério cristão atendendo os paravás. Eles compareciam em massa todos os domingos na floresta para assistirem a santa missa às ocultas.

Convencidos de que ganhariam os paravás, e preocupados com a ausência de plateia nas pregações, os novos colonizadores mandaram vir um ministro protestante da Batávia[3] tido como de grande eloquência. O chefe dos paravás ouviu humildemente a fala do holandês que por três horas seguidas expos as vantagens da sua doutrina. No final e já fatigado, perguntou ao nativo sobre o que pensava do exposto e recebeu a resposta:

– A fé que nós professamos foi-nos pregada pelo grande padre Francisco Xavier que operava tantos milagres quantas palavras proferia. Se vós quereis fazer-nos crer a vossa doutrina, tente superar maior número de milagres do que ele fez.

A seguir começou a enumerá-los:

_ Ele ressuscitou três mortos aquí e curou muitos dos doentes na Costa da Pescaria e em Travancor. Lá em Malaca, dizem e confirmam que, logo após seu corpo chegar na cidade, a peste parou. Citam que mais de 800 milagres ocorreram por lá no ano seguinte. Faça mais do que ele fez para eu acreditar em ti.

O missionário holandês sentindo que perdia o seu tempo, agradeceu e embarcou de regresso.

[1] Povos da Índia

[2] “Costa de Pescaria”, na costa este do Sul da Índia, a norte do Cabo Comorim, território dos paravás.

[3] A Batávia é uma região histórica nos Países Baixos.

Colaboração: Ubirajara de Carvalho (Ministro Extraordinário da Sagrada Comunhão e Membro do Apostolado da Oração).

Source: www.paroquiasfxavier.com.br

Rare books collection

DOCUMENTAÇÃO

PARA A

HISTÓRIA DAS MISSÕES

DO PADROADO PORTUGUÊS

ORIENTE

COLIGIDA E ANOTADA POR

ANTÓNIO DA SILVA REGO

ÍNDIA

VOL 1-12

AGÊNCIA GERAL DO ULTRAMAR

DIVISÃO DE PUBLICAÇÕES E BIBLIOTECA

LISBOA / M C M L I I

Download link

Situado a cerca de mil quilômetros ao sul do Sri Lanka, disperso desde o Camorim até a Ilha de Manar, Xavier encontrou um povo esquecido que vivia de promessas desde quando receberam o batismo acreditando ter, a partir de então, a proteção dos portugueses contra os árabes e hindus, o que nunca aconteceu até a chegada de Xavier. Habitando a Costa da Pescaria, tão inóspita e pobre, os paravás eram uma subcasta tão abandonada que nenhum português ou espanhol conseguiu se fixar lá. Evangelizá-los, corretamente, só foi possível com a chegada do jesuíta Francisco Xavier.

Ele encontrou um povo sem instrução, dócil e cheio de medo, dominado pelos rajás do interior e explorados pelos atravessadores maometanos chegados do mar e pela elite hindu do interior. O jesuíta sentiu o jogo de interesses reinante, tal como encontramos hoje o nosso Brasil. Com certa frequência tomou conhecimento da matança que acontecia, por vezes, quando um pescador revoltado sequestrava e matava um explorador. A vingança era imediata, matavam os pescadores, mulher e filhos, obrigando outros a fugirem para se salvar. Felizmente, Xavier com sua doçura e carisma, foi conquistando a todos, especialmente as crianças que não resistiam aos seus encantamentos e, por extensão, os adultos que se aproximavam por medo da vingança árabe. Na época da colheita nos bancos de ostras, juntavam cerca de 7.000 pescadores. Desenvolviam um trabalho de alto risco, mergulhando a mais de 10 metros de profundidade. Tampavam os ouvidos e as narinas com cera, uma pedra atada no pescoço, uma cesta na cintura e uma faca nos dentes. Mergulhavam cerca de 50 vezes ao dia, permanecendo três minutos para voltar à superfície sem ar, muitos expelindo sangue e alguns com espasmos para morrerem a seguir. No pico da estação de pesca a fiscalização apertava, pois além do tributo ao rei, apareciam os gananciosos intermediários que sobretaxavam os pobres pescadores. O trabalho de Xavier fez os paravás abandonarem as tradições hindus e uma massificação da fé ocorreu.

O missionário conseguiu o impossível, criando uma comunidade sólida na fé, abrangendo todos os povoados. Sentindo a aceitação dos ensinamentos de Cristo mesmo sem falar a língua nativa, tratou de traduzir o catecismo para a língua nativa (tâmil), o que resultou em sucesso total, pois celebrava na língua nativa, abandonando o idioma latino. Batizou cerca de 40.000 nativos, deixando cristãos espalhados por toda a Costa da Pescaria.

Entretanto, conquistar os paravás não foi tão fácil assim, pois Xavier caminhava descalço, de aldeia em aldeia e com os pés e as pernas inchadas e narinas cheias de pó. Alimentava-se mal, uma única vez ao dia de pão e água ou um punhado de arroz sem tempero. Eventualmente, ofereciam um peixe assado ou cozido e a sua chegada em cada vilarejo era um acontecimento.

Na Costa da Pescaria, Xavier proporcionou saúde a muitos moribundos e ressuscitou vários mortos. A qualquer boato ou notícia firme de ataque dos badegás contra os paravás, Xavier revoltado clamava … Ó Jesus, acuda meus queridos paravás. Arriscou a vida inúmeras vezes na defesa desse povo. Ele ergueu choupanas com um tosco altar chamadas cabanas capelas onde orava fervorosamente. Ao retornar para Goa levou consigo vários paravás que desejavam tornar-se sacerdotes.

Colaboração: Ubirajara de Carvalho (Membro do Apostolado da Oração).

Source: www.paroquiasfxavier.com.br

முத்துக்குளித்துறை மறைமாவட்டத்தின் நூற்றாண்டு விழாவை முன்னிட்டு முத்துக்குளித்துறையின் ஏக அடைக்கலமாம் திவ்ய சந்த மரிய தஸ்நேவிஸ் ஆண்டவளின் பொற்றேர் 16 ஆம் முறையாக திரு மந்திர நகரில் வலம் வர இருக்கிறது என்பதை பெருமகிழ்வுடன் தெரிவித்துக் கொள்கிறோம்.....

உலக பிரசித்தி பெற்ற தூத்துக்குடி திவ்ய சந்த மரிய தஸ்நேவிஸ் ஆண்டவளின் பேராலயத்தின் 440-வது ஆண்டு திருவிழா ஜூலை மாதம் 26-ந் தேதி கொடியேற்றத்துடன் தொடங்கியது. கடந்த 2 ஆண்டுகளாக கொரோனா பரவல் காரணமாக பக்தர்கள் பங்கேற்காத நிலையில், இந்த ஆண்டு வழக்கம் போல் விழா நாட்களில் ஜெபமாலை, மறையுரை, நற்கருணை ஆசீர் மற்றும் சிறப்பு திருப்பலிகள் நடைபெறுகிறது.

05.08.2022 திருவிழா அன்று திவ்ய சந்த மரிய தஸ்நேவிஸ் ஆண்டவளின் மகோன்னத பெருவிழாவின் ஆடம்பர கூட்டுத் திருப்பலி 7.30 மணிக்கு முத்துக்குளித்துறை (தூத்துக்குடி) மறைமாவட்ட ஆயர் ஸ்டீபன் தலைமையில் நடைபெற்றது. இந்த கூட்டுத் திருப்பலியில் மறை மாவட்ட ஆயர் ஸ்டீபன்அவர்களால், முத்துக்குளித்துறை (தூத்துக்குடி) மறை மாவட்டத்தின் நூற்றாண்டு விழாவை முன்னிட்டு வரும் 2023 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் 5 ஆம் தேதி முதல் சனிக்கிழமையன்று திவ்ய சந்த மரிய தஸ்நேவிஸ் ஆண்டவளின் பொற்றேர் திருமந்திர நகர் வீதிகளில் பவனி நடைபெறும் என அதிகாரப் பூர்வ அறிவிப்பு அறிவிக்கப்பட்டது. அதனைத் தொடர்ந்து "Te deum" என்ற லத்தீன் நன்றி பாடலும், அதை தொடர்ந்து "Louado Seja" என்ற போர்த்துகீசிய பாடலும் பாடப்பட்டது.

'கிரிசித்தியானி வணக்கத்தில்' (1579) இடம்பெற்றுள்ள சொல்தான் சக்கிறமேந்து. கத்தோலிக்க திருச்சபையில் 'ஏழு அருட்சாதனைகள்' என்று சொல்வதுண்டு. ஆங்கிலத்தில் இதனை 'Seven Sacraments' என்பர். போர்த்துக்கீசு மொழியிலும் இதுதான். இந்த 'Sacraments' என்பதைத்தான் 450 ஆண்டுகளுக்கு முன் தமிழில் 'சக்கிறமேந்துகள்' என சங். ஹென்றிக் ஹென்றிக்கஸ் சுவாமிகள் குறிப்பிட்டுள்ளார்...!

இந்த நூலில் இடம்பெற்றுள்ள ஏழு சக்கிறமேந்துகளும் அவற்றிற்கான போர்த்துக்கீசு, ஆங்கிலச் சொற்களும், லத்தீன் சொற்களும், இன்றைய தமிழ்ச் சொற்களும் பின் வருமாறு:

1. வவுத்தீசுமு- Baptismo (Portuguese), Baptism (English), Baptisma (Latin), ஞானஸ்நானம்

2. கிரிசிமாரித்தல்- Chrisma (Portuguese), Eucharist (English), Eucharistia (Latin), நற்கருணை

3. மோசக்கிறமேந்து- Sacramento (Portuguese), Confirmation (English), Paenitentia (Latin), உறுதிபூசுதல்

4. கொம்பெசாரித்தல்-Confissao (Portuguese), Confession (English), Confirmatio (Latin), பாவமன்னிப்பு

5. எசித்திரேமவுஞ்சம்-Extremo Uncao (Portuguese), Anointing sick (English), Extrema Unctio (Latin), நோயில் பூசுதல்

6. ஓடுதென்- Orderm (Portuguese), Ordination (English), Ordo (Latin), குருத்துவம்

7. மத்திரிமோனியு- Matrimonio (Portuguese), Matrimonial (English), Matrimonium (Latin), திருமணம்

இந்தியா, ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஏப்ரல் 5 அன்று ‘தேசியக் கடல்வழி நாள்’ கொண்டாடிவருகிறது. 1919-ல் இதே நாளில் இந்தியாவின் சிந்தியா ஸ்டீம் நேவிகேஷன் என்ற நிறுவனம் தயாரித்த ‘எஸ்.எஸ்.லாயல்டி’ என்ற கப்பல் முதன்முதலாக மும்பையிலிருந்து இங்கிலாந்துக்கு இயக்கப்பட்டதன் நினைவாக, இந்த நாள் கடல்வழி நாளாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. ஆனால், நமது முன்னோர்கள் ஏறக்குறைய 5,000 ஆண்டுகளுக்கும் முன்பாகவே பெரும் மரக்கலங்களில் கடல் கடந்து சென்று கடல்வழிப் பயணம் மேற்கொண்டனர் என்பதைத் தொல்லியல் ஆய்வுகள் மூலம் அறிய முடிகிறது.

திராவிட நாகரிகம் எனக் கருதப்படும் சிந்துவெளி நாகரிகத்தில் வாழ்ந்த மக்கள், மிகச் சிறந்த கடலோடிகளாக விளங்கினர். குஜராத் பகுதியில் லோத்தல் என்ற இடம் பெரும் துறைமுகமாக அக்காலத்தில் விளங்கியது. இதனை அகழாய்வு செய்த தொல்லியல் அறிஞர் எஸ்.ஆர்.ராவ், இவ்வூரில் கப்பல் தளம் ஒன்றைக் கண்டறிந்து, சிந்துவெளி மக்கள் அயல்நாடுகளுடன் கடல் வணிகத்தில் ஈடுபட்டிருந்தனர் என்பதை அறிவித்தார்.

மொகஞ்சதாரோவில் கிடைத்த முத்திரை ஒன்றில், கப்பலின் உருவம் பொறிக்கப்பட்டிருந்ததும் இதை உறுதிசெய்கிறது. ஆனால், நமது பாட நூல்களில் உலகத்தில் கடல் வழியைக் கண்டுபிடித்தவர்கள் 16-ம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த மாலுமிகளான வாஸ்கோடகாமா, அமெரிக்கோ வெஸ்புகி, பார்த்தலோமியா டையஸ், கொலம்பஸ் ஆகியோர்தான் என்று மாணவர்களுக்கு ஆங்கிலேயர்கள் வகுத்துத் தந்த பாடத்திட்டங்களையே இன்னும் கற்பித்துக்கொண்டிருக்கிறோம்.

கடல்களால் சூழப்பட்ட பண்டைத் தமிழக நிலப் பகுதிகள் சேர, சோழ, பாண்டிய அரசுகளின் ஆட்சியின் கீழ் இருந்தன. அவர்கள் கடல்வழிப் பயணத்தையும் கடல் வணிகத்தையும் ஊக்கப்படுத்தினர். முசிறி, காவிரிப்பூம்பட்டினம், கொற்கை போன்ற பெரிய துறைமுகங்களும் பல சிறிய துறைமுகங்களும் சங்க காலத்தில் இருந்தன. இத்துறைமுகங்களுக்கு வெளிநாட்டு வணிகர்கள் வந்தனர். உள்நாட்டிலிருந்து தமிழ் வணிகர்கள் மேலை மத்தியத் தரைக்கடல் நாடுகளுக்கும் கிழக்காசிய நாடுகளுக்கும் குழுக்களாகச் சென்றுள்ளனர்.

திசையாயிரத்து ஐந்நூற்றுவர், மணிக்கிராமத்தார், நாணதேசிகள், அய்யப்பொழில், அஞ்சுவண்ணம் என இவர்கள் வழங்கப்பட்டனர். மதுரைக்கு அருகில் உள்ள மாங்குளம் என்ற இடத்தில் கிடைத்துள்ள பொ.ஆ.மு. 6-ம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த தமிழிக் கல்வெட்டில் ‘கடலன் வழுதி நெடுஞ்செழியன்’ என்ற பெயர் காணப்படுகிறது. எனவே, பாண்டியர்கள் கடலோடிகளாக அக்காலத்தில் விளங்கினர் என்பதை அறிந்துகொள்ள முடிகிறது. சிவகங்கை மாவட்டத்தில் பூலாங்குறிச்சி என்ற இடத்தில் பொ.ஆ. 3-ம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த கல்வெட்டுகளில் ‘கடலகப் பெரும்படைத் தலைவன்’ என்ற பெயர் காணப்படுகிறது. கடலில் தனது ஆதிக்கத்தைச் செலுத்திய பெரும் படைத் தலைவரை இது குறிக்கிறது.

சேரர்களின் முசிறித் துறைமுகத்திலிருந்து பெரும் கப்பல்களில் பல பொருட்களைத் தமிழர்கள் ஏற்றுமதிசெய்து ஆப்பிரிக்க நாடுகளின் கிழக்குப் பகுதியில் செங்கடலை ஒட்டி இருந்த துறைமுகங்களான பெரினிகே, குசிர்-அல்-குதாம் ஆகிய துறைமுகங்களுக்கு ஏற்றிச் சென்றனர். காற்றின் போக்குக்கேற்பத் திசை அறிந்து, பல கலங்களைத் தமிழர்கள் செலுத்தினர். கடல் கொள்ளையர்களின் அச்சுறுத்தலும் அக்காலத்தில் இருந்துள்ளன. சேர மன்னன் செங்கோட்டு வேலன் இக்கடல் கொள்ளையர்களை அழித்து ‘கடல்பிறகோட்டிய செங்கோட்டு வேலன்’ என்ற பட்டம் பெற்றான்.

முசிறியிலிருந்து சென்ற தமிழ் வணிகர் ஒருவர், செங்கடல் பகுதியில் இருந்த தனவந்தர்களிடம் தனது வணிகத்துக்காகப் பெருமளவில் கடன் பெற்ற செய்தி ஒன்றை கிரேக்க மொழியில் எழுதப்பட்ட ஆவணம் ஒன்று குறிப்பிடுகிறது. இது தற்போது அலெக்சாண்டிரியா அருங்காட்சியகத்தில் உள்ளது. முசிறியிலிருந்து ஹெர்மபோலிஸ் என்ற கப்பலில் ஏற்றுமதி செய்யப்பட்ட பொருட்கள் பட்டியலிடப்பட்டுள்ளன. இன்றைய மதிப்பில் அச்சரக்குகள் மூன்று பெரிய கப்பல்களில் ஏற்றக் கூடியவை என ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர்.

செங்கடலை ஒட்டி இருந்த குசிர்-அல்-குதாம், பெரினிகே துறைமுகங்களில் தமிழகக் கப்பல்கள் நங்கூரமிட்டு, அத்துறைமுகங்களிலிருந்து நில வழியாக ஆப்பிரிக்காவின் உள்பகுதிக்கு ஒட்டகங்கள் மூலமாகப் பயணப்பட்டு, நைல் நதியில் இருந்த துறைமுகத்தை அடைந்தன. சூயஸ் கால்வாய் வெட்டப்படாத அக்காலத்தில், நைல் நதி வழியாகப் பெருங்கப்பல்கள் தமிழகத்தின் சரக்குகளை ஏற்றிக்கொண்டு, மத்தியத் தரைக்கடல் பகுதியில் இருந்த அலெக்சாண்டிரியாவைச் சென்றடையும். இச்சரக்குகள் அலெக்சாண்டிரியாவிலிருந்து மத்தியத் தரைக்கடல் வழியாகப் பிற ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கு, குறிப்பாக ரோமாபுரிக்குக் கொண்டுசெல்லப்படும். மேற்குறித்த முசிறி வணிகரைக் குறிக்கும் கிரேக்க ஆவணம் பொ.ஆ.1-ம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்தது.

யவனர் எனக் குறிக்கப்படும் அயல்நாட்டவர், தமிழகத்தின் பல்வேறு துறைமுகங்களில் பணியாற்றியுள்ளனர் என்பதைச் சங்க இலக்கியங்கள் குறிப்பிடுகின்றன. தமிழகத்தின் கிழக்குக் கடற்கரையில் அமைந்துள்ள வசவசமுத்திரம், அரிக்கமேடு, அழகன் குளம் ஆகிய துறைமுகங்களில் கிடைத்த தொல்பொருட்கள் பலவும் யவன நாட்டிலிருந்து வந்தவை. ‘யவனத் தேறல்’ எனப்படும் மதுவை யவனர்கள் ஆம்போரா எனப்படும் குடுவைகளில் எடுத்துவந்துள்ளனர். இம்மதுக்குடங்கள் இத்துறைமுகங்களில் பெருமளவில் கிடைத்துள்ளன.

இதே போன்று, ராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் அழகன்குளம் என்ற இடத்தில் செய்யப்பட்ட அகழாய்வில் கப்பல் உருவம் பொறித்த இரண்டு மட்கலன்கள் கிடைத்துள்ளன. அழகன்குளம் சங்க காலத்தில் கடல் வணிகம் மேற்கொண்ட நகரமாக விளங்கியிருந்தது. மதுரைக்கு அருகிலுள்ள கீழடியில் உற்பத்தி செய்யப்பட்ட மணி வகைகள் மற்றும் ஆடைகள் அழகன்குளம் வழியாக ஏற்றுமதிசெய்யப்பட்டன. யவன வணிகர்கள் தமிழகத்தில் பொன் நாணயங்களைக் கொடுத்து, நறுமணப் பொருட்களை வாங்கினர். ‘பொன்னொடு வந்து கறியோடு பெயர்ந்து’ எனச் சங்க இலக்கியத்தில் குறிக்கப்பட்டுள்ளது. பொன் கொடுத்து, கறி எனப்படும் மிளகை ரோமானியர்கள் வாங்கினர்.

செங்கடல் பகுதியில் குசிர்-அல்-குதாம், பெரினிகே மற்றும் ஏமன் பகுதியின் கோரொரி ஆகிய துறைமுகப்பட்டினங்களில் அண்மையில் அகழாய்வுகளில் தமிழி எழுத்து பொறித்த பானை ஓடுகள் கிடைத்துள்ளன. இவ்வோடுகளில் கணன், சாதன், கொற்றபூமான், ..ந்தை கீறன் போன்ற தமிழ் வணிகர்களின் பெயர்கள் காணப்படுகின்றன.

தமிழர்கள் கீழை நாடுகளான சுமத்ரா, ஜாவா, சீனம் ஆகிய நாடுகளிலும் 2,500 ஆண்டுகளுக்கும் முன்பாகவே கடல்வழிப் பயணம் மேற்கொண்டிருந்தனர். தாய்லாந்து நாட்டிலுள்ள கோலங் தோம் அருங்காட்சியகத்தில் பொ.ஆ. 4-ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த பொன் உரசும் கல் ஒன்றில் ‘பெரும்பதன் கல்’ என்ற தமிழி எழுத்துப் பொறிப்பு இதனை உறுதிசெய்கிறது.

தக்கோபா என்ற இடத்தில் கிடைத்த கல்வெட்டில், தமிழர்கள் குடியிருப்புகள் குறிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. காவிரிப்பூம்பட்டினம் அருகிலுள்ள மணிக்கிராமத்தைச் சார்ந்த வணிகர்கள் தென்கிழக்காசியப் பகுதிகளில் கடல் வணிகத்தில் ஈடுபட்டனர். சீனர்கள் தங்கள் தூதுவர்களைத் தமிழகத்துக்கு அனுப்பி வைத்தனர் என்பதை சீன ஆவணங்கள் குறிப்பிடுகின்றன. பல்லவர்கள் காலத்தில் சீனப் பயணியான யுவான் சுவாங் பல்லவர்களின் தலைநகரமான காஞ்சிபுரத்துக்கு வந்துள்ளார். காஞ்சிபுரம் வைகுந்த பெருமாள் கோயிலின் சிற்பங்களில் சீனப் பயணியின் சிற்பம் உள்ளது. காவிரிப்பூம்பட்டினத் துறைமுகத்தைப் பற்றிக் குறிப்பிடும் ‘பட்டினப்பாலை’யில் சீனர்கள் இன்றளவும் ‘சுங்’ என்ற பெயரில் பயன்படுத்திவருகின்ற தொங்கு நாவாய் என்னும் பெரிய கப்பல் பற்றிக் குறிப்பு உள்ளது.

சோழ மன்னர்களான ராஜராஜனும் ராஜேந்திர சோழனும் தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளில் தங்கள் ஆதிக்கத்தைச் செலுத்தினர். ஸ்ரீவிஜய மன்னன் விஜயதுங்கன் தனது தந்தையின் பெயரில் சூடாமணிபன்ம பௌத்த விகாரை ஒன்றை நாகப்பட்டினத்தில் கட்டுவதற்கு ராஜராஜ சோழனின் அனுமதியைப் பெற்றார். சீனாவில் செங்கிஸ் கான் காலத்தில் அவரது பெயரால் சிவன் கோயில் ஒன்றைத் தமிழர்கள் கட்டியுள்ளனர். இத்தகைய தொன்மை வரலாற்றைக் கொண்ட கடல்வழிப் பயணம் குறித்தும், தமிழகத் தொன்மைக் கடற்கரைத் துறைமுகங்கள் குறித்து அறிவதற்கும் ஆழ்கடல் அகழாய்வு செய்வதற்குத் தமிழக அரசு இவ்வாண்டு பெரும் நிதி ஒதுக்கியிருப்பது பாராட்டுக்குரியது.

- சு.ராஜவேலு, மேனாள் துறைத் தலைவர்,

தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகக் கடல்சார் வரலாறு மற்றும்

கடல்சார் தொல்லியல் துறை.

தொடர்புக்கு: rajavelasi@gmail.com

Source: www.hindutamil.in

நீர் போற்றுதும்! நீர் வார்க்கும் ஆறு போற்றுதும்!

தண்பொருநையாற்றின் இரு மருங்கிலும், மனிதக் குடியிருப்புகள் தோன்றி, நாகரிகம் போற்றி, வளமாக வாழ்ந்த வரலாறு காலத்தால் முந்தியது. உலகின் அனைத்து நாகரிகங்களுக்கும் முன்னோடி 'தமிழர் நாகரிகம்' என்று சொன்னால் அதுதான் உண்மை.

மிதவை, தெப்பம், வள்ளம், கட்டுமரம், பரிசல், ஓடம், படகு, தோணி, புணை, அம்பி, வங்கம், வத்தை, நாவாய், கப்பல், திமில், உரு, கலம் எனப் பலபல பெயர்களில் கடல்கலன்கள் கட்டி உலகெங்கும் வாணிகம் செய்தவர்கள் தமிழர்கள்.

தமிழாண்ட மன்னர்கள சேர, சோழ, பாண்டியர் மூவரும் பழங்காலம் தொட்டே திரைகடல் ஓடி வாணிகம் செய்து பொருளீட்டிய தமிழ் மாந்தர்களைப் புரந்தவர்கள். இத்தனை வாணிகமும் சிறப்புற நடந்தேறத் துணை புரிந்தவைதான் தமிழகத் துறைமுகங்கள்.

சங்க இலக்கியங்களில் வங்கக் கடல் துறைமுகங்களாகக் காட்டப்பட்டுள்ளவை நான்கு. தெற்கிலிருந்து வடக்கு நோக்கிச் செல்லும்போது அவற்றின் வரிசை இவ்வாறு அமையும்.

கொற்கை – பாண்டிநாட்டுத் துறைமுகம்.

புகார் என்னும் காவிரிப்பூம் பட்டினம் – சோழநாட்டுத் துறைமுகம்

எயிற்பட்டினம் (நாகப்பட்டினம்) – ஒய்மா நாட்டுத் துறைமுகம்

நீர்ப்பெயற்று (மரக்காணம்) – தொண்டைநாட்டுத் துறைமுகம்.

மேலும், பண்டைய தமிழ் மன்னர் மூவரும் அரசுக் கட்டிலின் தலைமையிடமாகத் தலைநகரையும், வாணிகப் பொருளாதாரத்திற்கானத் தலைமையிடமாக ஒரு துறைமுகத்தையும் ஏற்படுத்திக் கொண்டனர்.

'சேரருக்கு வஞ்சியும் முசிறியும்

சோழருக்கு உறையூரும் பூம்புகாரும்

பாண்டியருக்கு மதுரையும் கொற்கையும்' எனக் கொண்டனர்.

இலக்கியத்தில் கொற்கை:

"மறப்போர் பாண்டியின் அறத்தின் காக்கும்

கொற்கையம் பெருந்துறை முத்து" - அகநானூறு

உகுவாய் நிலத்த துயர்மணல் மேலேறி

நகுவாய் முத்தீன் றசைந்த சங்கம் – புகுவான்

திரை வரவு பார்த்திருக்கும்

தென் கொற்கைக் கோமான்" - முத்தொள்ளாயிரம்

’சிறப்பின் கொற்கை முன்துறை அவிர்கதிர் முத்தம்’ (அகம் 201. 3-5)

என்றும்,

‘முத்துப்பட பரப்பின் கொற்கை முன்துறை’ (நற்றிணை 23-6)

‘நாரரி நறவின் மகிழ்தொடைக் கூட்டும் பேரிசைக் கொற்கை’(அகம். 296 8-10)

’இருங்கழி சேயிறா வினப்புள் ளாரும்

கொற்கைக் கோமான் கொற்கையம் பெருந்துறை’ (ஐங்குறு. 188)

’அலங்கிதழ் நெய்தார் கொற்கை முன்றுறை

இலங்குழுத் துறைக்கு மெயிறு கெழு துவர்வாய்’ (ஐங்குறு. 185)

'திரைதந்த ஈர்ங்கதிர் முத்தம்

கவர்நடைப் புரவி கல்வடு தபுக்கும்’

நற்றேர் வழுதி கொற்கை’ (அகம். 130)

’கலிகெழு கொற்கை’ (அகம். 350)

’கொற்கையம் பெருந்துறை முத்தொடு பூண்டு’ (சிலம்பு. 14. 180)

என்றும் கொற்கைப் பெருந்துறை இலக்கியங்களில் சிறப்பித்துப் பாடப்பட்டுள்ளது.

இவ்வளவு ஏன்? சிலப்பதிகார வழக்குரை காதையில், கண்ணகி மதுரை அவையில் வீற்றிருந்த பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனைப் பார்த்து, ‘நல் திறம் படராக் கொற்கை வேந்தே! என் கால் பொன் சிலம்பு மணி உடை அரியே’ என பாண்டிய மன்னனைக் கொற்கை வேந்தே என்றுதானே விளிக்கிறாள்.

சங்க இலக்கியம் மற்றும் வரலாற்றில் ‘மதுரோதய நல்லூர், பாண்டிய கபாடம், கொல்கை, கொல்கை குடா’ என்றெல்லாம் கொற்கை குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

"கி.பி. 130 வரை கொற்கை பாண்டியரின் முதன்மைத் தலைநகராக இருந்தது. இதன் பின்னரே ஆட்சித் தலைமை மதுரைக்கு மாற்றப்பட்டது" எனும் அரிய செய்தியைத் தாலமி என்ற அயல்நாட்டுப் பயணியின் குறிப்பிலிருந்து உணரமுடிகிறது. கிபி130 வரை பாண்டியரின் தலைமையிடமாக இருந்தது கொற்கையில் மணலூர் எனும் பகுதி என்பதும், பின்னர் இப்போதைய மதுரைக்கு அருகில் உள்ள கீழடியில் மணலூர் எனும் பகுதிக்கு மாற்றப்பட்டது என்பதும் அறியத் தக்கது.

கொற்கை, விறற்போர்ப் பாண்டியன், மறப்போர்ப் பாண்டியர், வெற்றிவேல் செழியன் முதலான பாண்டிய மன்னர்களின் ஆளுகைக்கு உட்பட்டிருந்த செய்தியை இலக்கியங்களில் காணமுடிகிறது. தற்போதைய தொல்லாய்வுகளும் இதை உறுதிப் படுத்துகின்றன. பிற்காலத்தில், தலையாலங்கானத்துச் செருவென்ற நெடுஞ்செழியன் மதுரையில் இருந்துகொண்டு ஆண்டாலும் கொற்கை மக்களின் எதிர்பார்ப்புகளை யெல்லாம் நிறைவேற்றி வைத்தான்.எனும் செய்தியும் இலக்கியத்தில் உண்டு.

கொற்கை, பண்டைய தமிழகத்தின் பெரும் துறைமுகம். யவனரும் அரபியரும் சீனரும் தமிழரோடு கலந்து பெருமித நடைபோட்ட மண். பொன்னும் மணியும் பவழமும் முத்தோடு உரசி 'கலுங் கலுங்'கென ஓசையிட்டுத் தோளில் இட்ட துணிப்பைகளில் குலுங்கத் தெருவெங்கும் பன்னாட்டுக் கால்கள் நடைபயின்ற மண்.

கொற்கையின் முத்து:

இப்பி யீன்ற இட்ட எறிகதிர் நித்திலம்

கொற்கையே யல்ல படுவது – கொற்கைக்

குருதிவேல் மாறன் குளிர்சாந் தகலம்

கருதியார் கண்ணும் படும்’ (முத்தொள்ளாயிரம். 68)

என கொற்கைக் கரையில் மட்டுமா முத்துக்கள் பிறக்கும்? கொற்கையை ஆளும் பாண்டியனின் மார்பைத் தழுவ எண்ணும் பெண்களது கண்களிலும் பிறக்கும் என்ற பொருளமைந்த பாடல், முத்துக்கள் என்றாலே அது கொற்கைதான் எனச் சுட்டிக் காட்டுகிறது.

முத்துக்களின் சிறப்பு:

‘பல்லரண் கடந்த பசும்பூப் பாண்டின்

மல்குநீர் வரைப்பிற்கொற்கை முன்றுறை

ஊதை யீட்டிய வுயர் மண லடைகரை

ஒத வெண்டிரை யுதைத்த முத்தம்’ (தொல். களவு. நூ. 11. நச். உரை மேற்கோள்)

‘பொரையன் செழியன் பூந்தார் வளவன்

கொல்லி கொற்கை நல்லிசைக் குடந்தை

பாவை முத்தம் ஆயிதழ் குவளை’ (யா.வி.சூ. 15 மேற்கோள்)

என இலக்கியங்கள் கொற்கையின் முத்தைச் சிறப்பித்துள்ளன. மேலும், கொற்கையின் முத்துக்கள் மரக்கலமேறி கடல் கடந்து சென்று பிற நாட்டு மன்னர்கள் முடியிலும், மாதர்கள் அணியிலும் இடம்பெற்றன என்பதைப் பல நூலாசிரியர்கள் குறிப்பிட்டுள்ளனர்.

கொற்கையை ஆண்ட பாண்டிய மன்னர்கள் பற்றிய குறிப்புகள்:

‘கொற்கைக் கோமான் தென்புலம்’ (சிறுபாணாற்றுப்படை. 62-63)

’நற்றேர் வழுதி கொற்கை’ (அகநானூறு. 130)

”விறல் போர்ப் பாண்டியன், புகழ்மலி

சிறப்பின் கொற்கை” (அகநானூறு 201; 3-5)

”பொற்றேர்ச் செழியன் கொற்கையம் பேரூர்” (மணிமேகலை 13;84)

‘பொற்றேர் செழியன் மதுரை மாநகர்க்கு

உற்றதும் எல்லாம் ஒழிவின்றி உணர்ந்து’ (சிலம்பு. 27; 83-84)

‘கொற்கையில் இருந்த வெற்றிவேற் செழியன்’ (சிலம்பு. 27; 127)

என்று கொற்கைப் பதியில் பாண்டியர்கள் ஆட்சி செய்தமை பற்றி பெருமைப்பட இலக்கியங்கள் குறிப்பிட்டுள்ளன.

வெளிநாட்டுத் தொடர்புகள்:

இடைச்சங்கத்தைத் தொடங்கி தமிழை வளர்த்த கொற்கை, தலைநகராக, துறைமுகமாக விளங்கி தமிழகத்தின் வளம்கொழிக்கும் பூமியாக இருந்திருக்கிறது. பல நாட்டோடு வாணிபத் தொடர்புகொண்டு இருந்திருக்கிறது.

கிளாடியசு, நீரோ (கி.பி. 54-68) போன்றவர்களோடும், பிற மன்னர்களோடும் அரச தூதுவர்களைப் பரிமாறிக்கொண்டு வணிகம் செய்து வந்திருக்கிறது.

“கொற்கையை ஆண்ட பாண்டிய மன்னர்கள், ரோம் நாட்டின் அகஸ்டஸ் மன்னனின் அரசவைக்கு கொற்கை முத்துக்களை பரிசாக அளித்தார்கள்” என்று குறிப்பிடுகிறார் வரலாற்று அறிஞர் ஸ்டிராபோ.

பாண்டிய மன்னர்களின் குதிரைப்படைகளுக் காக ஆண்டுதோறும் கொற்கைத் துறைமுகத்தில் ஆயிரக்கணக்கான பாய் மரக் கப்பல்களில் 16,000 அரேபியக் குதிரைகள் வந்திறங்கின என்று குறிப்பிடுகிறார் வரலாற்று ஆசிரியர் வாசப்.

"முத்துக்களும் பல வகை ஆடைகளும் மேனாடுகளுக்கு அனுப்பப்பெற்றன. மேனாடுகளிலிருந்து குதிரைகளும் கண்ணாடிச் சாமான்களும் கொற்கை பெருந்துறையில் வந்திறங்கின” என மதுரைக் காஞ்சியும் புறநானூரும் குறிப்பிடுகின்றன.

- நெல்லை க.சித்திக்

Source: www.travelneverends.blogspot.com

The pearls and chanks (large spiral shells) obtained from the Gulf of Mannar along the Indian and Sri Lankan coasts were some of the region’s premium exports. Accounts of their popularity feature in the journals of travellers like Megasthenes (third century BC), the anonymous author of The Periplus of Erythraean Sea (60 AD), Sangam-era literature (third century BC to fourth century AD), and archaeological excavations conducted at the ancient port town of Tamil Nadu.

THE CREW

» The history and techniques surrounding pearl fishing cannot be examined separately for India and Sri Lanka, as the people of both countries were involved in both regions.

» Hundreds of boats (sometimes more than a thousand) from the Indian and Sri Lankan coasts have engaged in pearl fishing together over the centuries.

» The number of divers in a boat was not fixed but varied according to the size of boats and the requirements.

» In 1746, the Dutch government created a rule that allowed only 10 divers at most in a boat. This continued during the British period.

» A total of 23 people were allowed in the boat:

› One tindil, or steersman

› One saman oattee, who took charge of the boat

› One thody, who bailed out water and cleaned the boat

› 10 divers

› 10 munducks, operational assistants who pulled up the stones and oysters and aided the divers

WELL-DOCUMENTED METHODS

The first reference to South Indian pearl diving methods comes from Chau Ju-Kua, the author of Chu Fan Chi (1225 AD), who wrote about the trade between Arabia and China and the pearl fishery of South India during the rule of the Cholas. Others, including Marco Polo (1260–1300 AD), a Venetian merchant called Caesar Frederic (1563–1581 AD) and Father Martin, a Jesuit missionary in the early 18th century, have similarly documented the region’s diving methods. The 600 years’ worth of records between the 13th and 19th centuries all offer very similar details regarding pearl and chank diving techniques.

A COMMUNITY OF DIVERS

The literary text Agananuru, from the Sangam era, talks of a community named Parathavar. While the major occupation of this community was fishing, they were also pearl and chank divers, and continued diving even during the later Chola and Pandiya periods. The Muslims from the Persian Gulf were also a part of the diving industry in the Gulf of Mannar, beginning from as early as the 11th century.

TAKING THE PLUNGE

The start of each dive always created great interest and excitement. If there was moonlight, thousands of people assembled on the beach to watch and give their good wishes. At about 10pm, the tindals (steersmen) would get into position, ready to hoist the sails. At midnight, the adappanar (lead diver) would hoist a light at the masthead and set off. Within a few minutes, hundreds of boats would follow suit, amid much cheering from crew members and spectators. The white sails following the signal light of the adappanar’s boat could be distinguished for miles out at sea.

In the early hours of the morning, the divers would get ready to begin. Ropes tying the divers to stones that acted as weights would be released, while each diver would take a deep breath and descend rapidly. As soon as they reached the seafloor, they would gather as many oysters as possible and put them into their baskets. Meanwhile, the stones would be lifted up by their assistants. Each diver would signal the completion of his job after about a minute by shaking the rope tied to him. He would then be hauled up. After a few minutes of rest, the process would be repeated. This would carry on until noon, with each diver making about 50 dives, before the boats returned to shore in the evening. Generally, a diver would cover an area of about two-and-a-half square metres at a depth of about 11 metres in a single dive.

Read the rest of this article in 2015 Issue 1 Volume 136 of Asian Diver magazine

Source: www.uw360.asia

Fr. Henry Henriques, the Apostle of the Fishery Coast (1520–1600)

Henriques took the wish of Xavier seriously and learnt Tamil so well that he could converse with Tamils fluently, hear their confessions. and explain to them effectively the Catholic belief system. When in 1549 Criminali was killed at Vedalai by soldiers of the raja of Ramnad, Jesuits in the Fishery Coast elected Henriques as the new Superior of the mission, which was later approved by Xavier. The three reasons given by the Jesuits for their choice of Henriques as their mission Superior was that he was the apt person for the job, he understood the language of the local people, and he had a good relationship with the local people (Wicki 1963).

Henriques insisted that the Jesuits coming to the Fishery Coast should learn first of all the language of the people before anything else. The importance given to language was such that the Jesuits decided to speak among themselves only in Tamil. If they failed to speak in Tamil, they took upon themselves some penance or other.

When Henriques was Superior of the mission, new institutions were established in quick succession. An elementary school already existed in Punnaikayal. To that, a higher grade school was added. Thus promising young men were given the opportunity to receive further studies there so that they could gain enough knowledge to be able to complete their studies in the college in Kollam, Kerala, directed by Fr. N. Lancilotti. The aim of this type of education was to create well-brought-up and influential Christians, who could, by their example and superior knowledge, show others a truly Christian spirit and turn of mind (Castets 1926).

From 1549 onward Henriques selected a group of men from among the Christians in the Fishery Coast who were best instructed in the Christian faith and lived an exemplary life for a special mission. When they expressed their willingness to spend their lives spreading and witnessing the message of Jesus without receiving any salary, he invited them to make a public act of oblation and offer themselves to God. Henriques had a high regard for the quality of the Christian life of these itinerant preachers. He called them “these brothers of ours” and wrote high praise of them in his letters. For example, on January 12, 1551, he wrote from Kochi to his companion Simon Rodrigues in Portugal:

They itinerant preachers in the Fishery Coast] show a great desire to serve God and they do this every time in a better way. They are quite ready to obey the Fathers, as if they lived under obedience, and they are quite ready to die for the love of Christ Our Lord. You may believe that one of the great consolations which we, Fathers and Brothers, have here is to see these men, or better these brothers of ours, because we consider them as such for their great virtue and for the deep friendship they have with us. And it is certain that in some of them we notice such virtues that we would be very grateful to God our Lord if he would grant them to us. Such men edify the people very much by their good life, free from all self-seeking. And so, after they are placed in the various villages, by the goodness of God a very different fruit is produced in those places compared with the earlier times [when only foreign missionaries worked there]. (Wicki 1950, 155)

In 1560 Henriques organized devout men and women of the coast into a confraternity of charity. Confraternity was one of the ways adopted by the Jesuits worldwide to seek lay collaboration in their ministries to the people. It was almost like a religious society for married people. Its members were expected to lead devout Christian lives and do works of charity, like the Jesuits, by helping those in need—the sick, poor, and abandoned. They established small hospitals in some villages and took care of the sick and dying. In Punnaikayal, Tamil Nadu, Henriques founded a hospital where the sick and invalids could be properly taken care of. Manual Coutinho, the Portuguese captain, fully supported this venture. A local Catholic couple managed the running of the hospital.

By 1600 twenty Jesuits (17 priests, 2 coadjutor brothers, and 1 scholastic) were working in the Fishery Coast. There was a desire among the Jesuits to move into newer areas and establish Christian communities there.

Source: www.oxfordhandbooks.com

There is a reason the Paravas blend so well into any country which they choose to live in, and that’s because they have mostly been a peace-loving nation (jati).

The Paravas or Barathas as they are sometimes called, by obvious choice or demographic categorisation are Dravidians. But are their origins South Indian? The answer to this is wrapped in mystery and goes back in the mist of time. The theories are many — some believe they are of Aryan-Sanskrit origin and some believe the Sangam-Dravidian origins, and others, albeit by a long shot, that they are of Jewish origin. These theories are overlapping, continuous, congruent or even conflicting; but let’s look at this story from its beginnings.

John X. Motha, a member of the Madura Tamil Sangam, in his book titled “Paravas are Minas” published in 1948, traces the Parava community back to about 5000 BC, to a town called “Nandur'' which lay in the province of Punjab, Larkana district, on the banks of the Sind river, which is now called Mohenjo-daro.

Like birds of the air

The writer says the people who lived there were called the Minars, Minavars or the Minavans. Their language was pure Tamil. As the story goes, a king named Minavan ruled over Nandur. He was a famous king, whose kingdom was later called Minadu, and his flag was referred to as the Fish flag. This is probably because the king and his people worshipped the fish as their supreme god.

In time the Minavar population is said to have increased substantially, and a portion of them spread out like birds of the air and lived around Mohenjo-daro. The name Parava was given to this community because they had been rich, powerful, sagacious and could do many things with the speed of a bird in flight. According to Motha’s book, they took the “Bird as their totem and accordingly they were named after it,” and this insignia of the bird is even now seen on the marriage “Thali” Parava ladies wear.

Some refer to this community as the “Fishers of the Coromandel.” The coromandel coastline, the southeastern coast region of the Indian subcontinent which extends over an area of about 22,800 square kilometres, can also include the northwestern coast of Sri Lanka.

There is a popular belief that the fairer skinned amongst the Baratha community result from a mingling of races between the Paravas and the European colonists. But that theory seems a little far-fetched, particularly because of the homogeneous nature of the community during that time. Marriages/connections outside the community were taboo, and those who went against the unwritten rule were sure to have been ostracised. This is a tradition that remained right up to about the 1960s - 1970s.

The Jati

The reason behind the belief that Paravas are just another cast in the Indian social structure has to first be dealt with before we go deeper into the story! Patric A. Roche, author of the book ‘Fishermen of the Coromandel’ says that data from pre colonial Portuguese and Dutch times suggests that a confluence of religion and economic social factors enabled the Paravas to function as a close knit jati. Though we may translate the word jati as ‘race,’ Patrick Roche describes its meaning as a ‘group recruited on the basis of birth, usually directed to the protection of self interest and social amelioration.’ The way Patrick puts it, the word Jati refers to a nation of people rather than a cast.

Roche, a Parava himself, goes deep into the roots of these people. His study of this Jati, is not just a study of the elite amongst the community, but a deep analysis of what he describes as the “homogenous fishing hamlet of Thirukarai, the more heterogeneous minor port towns of Alanthalai, Punneikayal, Manapad, Virapandianpatnam, Vembar and Vaipar, and finally the cosmopolitan commercial and urbanized nerve center of the Paravas - the city of Tuticorin.”

As a Baratha myself, I can trace back my origins to being three parts Tuticorin and one part Manapad. On my paternal side there is a Devotta and a Peiris, both from ‘Tuti’ and my maternal grandmother, is a Soris also from Tuticorin, while my grandfather is a Fernando from Manapad.

Theories of things

There are also theories about how this Jati came to be known by the name Parava, and this has led to some discord as we are also known as Barathas, which might even be an anglicised version of the name Parava. Be that as it may, there is another definite reason why the name Baratha is being used to refer to this community i.e. people who believe in our Aryan-Sanskrit heritage connect it to the name of King Bharathan of Mahabharat fame.

Dravidians

According to Wikipedia, the origins of Dravidians can be a very complex subject to research and debate. While they may have been indigenous to the Indian subcontinent, there are some suggestions of a West-Asia influence. It is said that Dravidian origins are often viewed as being connected with the Indus Valley Civilisation, and that the people and language spread east and southwards after that civilisation died in the early second millennium BCE. There are also views that suggest connections to the Indo-Aryan speakers, with whom they are said to have had strong ties. The Wikipedia account says the Dravidian people are of a mixed genetic origin resulting from the mixture of indigenous South Asian Hunter Gatherers and the Neolithic West Asian farmers from Iran.

The lost Tribe

Be that as it may, the theory of the Barathas being a part of the lost tribe is even more intriguing, because that points to this community having a Jewish connection. For those of you who don’t understand this story: The ten lost tribes were ten of twelve tribes of ancient Israel that were said to have been deported from the kingdom after its conquest by Neo-Assyrian Empirecirca in 722 BCE. These are the tribes of Reuben, Simeon, Dan, Naphtali, Gad, Asher, Issachar, Zebulun, Manasseh, and Ephraim; all but Judah and Benjamin. Claims of descent from the "lost tribes'' have been proposed in relation to many groups, and one of them according to some believers within our community are the Barathas. I cannot help but think that the idea of the Paravas having a Jewish connection is quite far-fetched.

The wings of the Parava

The Paravas or Barathas are an ancient jati and have survived many centuries of interaction with various other communities in the Indian Subcontinent and adjacent lands. As the stories are told they have always sought a peaceful solution to any conflict, most often even moving away from a place that had any contentious issues with them. Like the Paravi, they have been known to move very fast and spread their wings to newer and newer places. During the 18th and 19th century, many of them moved to Ceylon (Sri Lanka) and under the licence to trade under the British they established business houses which even remain today. And from Sri Lanka many have spread across the world.

- Tyron Devotta

Source: www.community.lk

Rare Book Collection

The first printing in Indic language

by:

Georg Schurhammer, S. J., and G. W. Cottrell, Jr. 1952.

Harvard Library Bulletin VI (2), Spring 1952: 147-160.

Download link

Heritage Vembaru

Welcome to Vembar

மீனவன் பாண்டியன் மகுடஞ்சூடுதல்

மூதாக்கரை குடியேற்றம்

பரவர்களின் தன்னரசு

Xavier enfrentando os temíveis badegás

தமிழர்கள் என்றால் அலறும் கிரேக்கர்கள்

Aos vencidos holandeses as batatas

DOCUMENTAÇÃO PARA A HISTÓRIA DAS MISSÕES DO PADROADO PORTUGUÊS DO ORIENTE

Os Paravás, um caso de amor

16 ஆம் பொற்றேர் அறிவிப்பு

சக்கிறமேந்து

திரைகடலோடிய தொல் தமிழர்கள்

கொற்கையம் பெருந்துறை

An Age-Old Practice

Fr. Henry Henriques

The Mystery Origins of the Paravas

The first printing in Indic language

Find

LABELS

INDEX

Links

PAGES

Views

Thambi Ayya Fernando

Dev Anandh Fernando

Anton Niresh Vaz

.....

Address:

Phone:

Email: