Heritage Vembaru

உலகத்தின் ஒரே பொங்கு நீர் ஊற்று ஜீவநதி (artesian)

தமிழ்நாட்டில் இருந்தது என்பது உங்களுக்கு தெரியுமா?

தமிழ்நாட்டில் இருந்து அழிக்கப்பட்ட அந்த ஜீவநதியின் இருண்ட வரலாறு உங்களுக்கு தெரியுமா?

ஆம், பழைய தென்னாற்காடு மாவட்டத்தில்தான் இந்த ஆறு பாய்ந்தது. வருடம் முழுதும் பெருக்கெடுத்து பெருவெள்ளமாக ஓடி கடலில் கலந்தது. சேமக்கோட்டை காட்டில் உற்பத்தியாகி பழைய நெய்வேலி கிராமம் தற்போதைய என்எல்சி சுரங்கம், கத்தாழை, கரிவெட்டி, இளவரசம்பட்டு, கரைமேடு, எல்லைக்குடி வழியாக பெருமாள் ஏரியில் அடைந்து பின் 26 கிமீ பயணித்து பூண்டியாங்குப்பம் வழியாக கடலூர் துறைமுகம் அருகில் கடலில் கலக்கிறது.

பரவனாறு உண்மையில் பூமியின் ஆழத்திலிருந்து உற்பத்தி ஆகிறது என்பதே இதன் சிறப்பு. இந்த ஆற்றுக்கான நீர ஆதாரம் ஆர்ட்டீசியன் பொங்குநீர் ஊற்றுகளே. இரண்டாம் பராந்தக சோழன் பரவனாற்றை சீரமைத்து இதன் கரைகளில் நிறைய ஏரிகளை அமைத்ததுடன் அதன் உச்சமாக 16 கிமீ நீளமுள்ள பெருமாள் ஏரியை வெட்டினான். வெள்ளையர் காலத்தில் இந்த ஏரியின் குறுக்கே மக்கள் பயணிக்க பாலங்கள் அமைத்ததுடன் பெருமாள் ஏரி வாலாஜா ஏரிகளை சீரமைத்து மேம்படுத்தினர்.

இந்த பரவனாறு எந்த காலத்திலும் வற்றாத ஜீவ நதி 850 சதுர கிமீ பரப்பிலான நிலங்களின் நீராதாரமாக ஒரு காலத்தில் விளங்கியது. இந்த பரவனாறு வளமான செம்மண்ணில் உற்பத்தியாகி சுக்காங்கல் பாறை களிமண் வண்டல்மண் வெள்ளைப்பாறை களர்மண் மணல்பாறை இளுவைமண் என் பல்வேறான மண்வளத்தில் பாய்ந்தோடும் சிறப்பு கொண்டது. இந்த ஆற்றில் உலகத்தில் வேறெங்கும் காணப்படாத அறியவகை நீர்ப்பூனைகளும் அறியவகை நீர் விலங்குகளும் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட மீன் இனங்கள் வாழ்ந்தன.

மழைகாலத்தில் தென்னாற்காடு மாவட்டமே பரவனாற்றால் நீர் கொப்பளித்து பொங்கி ஓடும். இவையெல்லாம் என்எல்சி என்னும் நாசக்கார சுரங்கம் வரும் வரைக்கும்தான். நிலக்கரி ஆலை மற்றும் சுரங்கத்திலிருந்து வெளிப்படும் பாதரசக்கழிவுகளால் அறியவகை நீர்விலங்குகள் அழிந்தன.

தென்னாற்காடு மாவட்டத்தின் நன்னீர் கடலாக விளங்கிய பரவனாற்றை என்எல்சி அழித்து நாசப்படுத்திவிட்டது. தலை இழந்த முண்டமாக தன் உயிர்குடித்த என்எல்சியால் இரத்தபேதியாகிக்கொண்டிருக்கிறது பரவனாறு.

என்எல்சி இன்னும் சில ஆண்டுகளில் மூடப்பட்டுவிடும். ஆனால் தொலைந்த ஆறு கிடைக்குமா? இழந்த நீர் வளமை திரும்ப வருமா?

4000 ஆண்டுகள் பழமைவாய்ந்த பரவனாறு என்எல்சியால் 40 வருடத்தில் சூரையாடப்பட்டது.

சிறு வயதில் அந்த ஆர்ட்டீசியன் ஊற்றுகளில் குளித்திருக்கிறேன். குளிர் காலத்தில் இந்த ஆர்ட்டீசியன் ஊற்றில் மிதமான சூட்டில் வென்னீர் வரும் அது ஒரு சுகமான அனுபவம். நான் படித்த காலத்தில் 1980 காலத்தில் நெய்வேலி ஆர்ட்டீசியன் ஊற்று குறித்த பாடங்கள் இருந்தது.

தமிழ்நாட்டின் பள்ளி வரலாறு புவியியல் பாடபுத்தகங்களில் இருந்தும் பரவனாறு குறித்த பாடங்கள் அழிக்கப்பட்டதுதான் சோகத்திலும் சோகம்.

என் தகப்பன் காலத்தில் எம் முன்னோர்களின் அறியாமையாலும் விழிப்புணர்வற்ற தன்மையாலும் அழிக்கப்பட்ட பரவனாற்றின் வரலாற்றை அடுத்த தலைமுறைக்கும் கொண்டுசெல்வோம்.

கண்ணில் வழியும் கண்ணீருடன் அந்த ஆர்ட்டீசியன் ஊற்றில் குளித்த சாட்சி!

- சித்தர் திருத்தணிகாசலம்

இலக்கியச் சான்றுகளும் அகழ்வாய்வுச் சான்றும்

ஈண்டு நீர்

முத்துப் படு பரப்பின் கொற்கை முன்துறைச்

சிறு பாசடைய செப்பு ஊர் நெய்தல்"

- நற்றிணை 23 :5-7

(பொருள்: கொற்கைத் துறையின் கடல் நீரில் முத்துக்கள் விளையும்.)

.............................

"அலங்கு இதழ் நெய்தல் கொற்கை முன் துறை

இலங்கு முத்து உறைக்கும் எயிறு கெழு துவர் வாய்"

-ஐங்குறுநூறு 185: 1 – 2

(பொருள்: கொற்கைத் துறையின் நுழைவாயிலில் சிதறிக் கிடக்கும் முத்துகளைப் போன்ற ஒளிரும் பற்களையுடைய இளம்பெண்.)

......................................

"புகழ் மலி சிறப்பின் கொற்கை முன் துறை

அவிர் கதிர் முத்தமொடு வலம்புரி சொரிந்து"

-அகநானூறு 201:4 – 5

(பொருள்: பாண்டியனின் கொற்கைத் துறையில் ஒளிர்விடும் முத்துக்களும் வலம்புரிச் சங்குகளும் சிதறிக் கிடக்கின்றன.)

..............................................

"கொற்கையம் பெருந்துறை முத்தொடு பூண்டு"

-சிலப்பதிகாரம். 14:180

(பொருள்: கொற்கையின் பெருந்துறை முத்துக்களை பெற்றுள்ளது.)

..............................................

மறப் போர்ப் பாண்டியர் அறத்தின் காக்கும்

கொற்கை அம் பெருந்துறை முத்தின் அன்ன

-அகநானூறு 27: 8 – 9

(பொருள்: பல போர்களில் வீரத்துடன் போரிட்டுக் காத்து வந்த பாண்டியர்களின் கொற்கையின் பெரிய துறையின் முத்தைப் போலப் புன்னகை பூக்கும் ஒளிபொருந்திய பற்களும் பவளம் போன்று சிவந்த வாயும் கொண்ட தலைவி.)

..............................................

புகழ் மலி சிறப்பின் கொற்கை முன் துறை

அவிர் கதிர் முத்தமொடு வலம்புரி சொரிந்து

-அகநானூறு 201; 4 – 5

(பொருள்: ஒளிர்விடும் பொன்னால் செய்த நெற்றிப்பட்டம் அணிந்த வெற்றிக் களிறுகளை உடைய பாண்டிய மன்னனின் கொற்கைத் துறையில் ஒளிர்விடும் முத்துக்களும் வலம்புரிச் சங்கும் சிதறிக் கிடக்கிறது.)

..............................................

இவர் திரை தந்த ஈர்ங்கதிர் முத்தம்

கவர் நடைப் புரவிக் கால் வடுத் தபுக்கும் 10

நற்தேர் வழுதி கொற்கை முன் துறை

-அகநானூறு 130; 9 – 11,

(பொருள்: கொற்கைத் துறையில் கடல் அலை கரையில் முத்துக்களைக் குவிக்கின்றன. கடற்கரையில் சிதறிக் கிடக்கும் இந்த முத்துக்கள் செல்வந்தர் ஏறிவரும் குதிரையின் காலடிக் குளம்புக்குள் மாட்டி அவற்றிற்கு இடையூறாக அமைகிறது. இந்த அளவிற்கு முத்துக்கள் கொட்டிக்கிடக்கின்றனவாம்.)

..............................................

சீர் உடைய விழு சிறப்பின்

விளைந்து முதிர்ந்த விழு முத்தின்

இலங்கு வளை இரும் சேரி

கள் கொண்டி குடி பாக்கத்து

நல் கொற்கையோர் நசை பொருந

-மதுரைக்காஞ்சி 134 – 138

மதுரைக் காஞ்சி வரிகளில் கொற்கைத் துறைமுகத்தின் சிறப்பு வியந்து போற்றப்படுகிறது.

கீழடி அகழ்வாய்வில் உறைகிணற்றில் `அழகுபடுத்தப்பட்ட மீன்` அடையாளம் (Decorated Fish Symbol ) கிடைக்கப் பெற்றுள்ளது.

அழகுபடுத்தப்பட்ட மீன்` அடையாளம் கீழடி அகழ்வாய்வில் கிடைப்பது இதுவே முதல் முறை என அமைச்சர் தங்கம் தென்னரசு தெரிவித்துள்ளார்.

ஏற்கனவே `மீன்` அடையாளம் பொறிக்கப்பட்ட வெள்ளி நாணயமும் கீழடியில் கிடைத்தமை குறிப்பிடத்தக்கது (படம் 3).

கி.பி. 1529 லிருந்து 1736 வரை மதுரையை ஆண்ட நாயக்க மன்னர்களில் ஆட்சி காலத்தில் தான் பாண்டிய நாடு 62 பாளையங்களாக பிரிக்கப்பட்டது.. ஒவ்வொரு பாளையத்திற்கும் ஒருவர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு அவருக்கு ஆட்சி அதிகாரம் வழங்கப்பட்டது.. இத்தகைய பாளையங்களில் ஒன்றுதான் பூலித்தேவன் ஆண்ட நெற்கட்டான் செவல் பாளையம்.. (தற்போதைய நெல்லை மாவட்டம்)

ஆங்கிலேயர்களுக்கு வரி கொடுக்காமல் அவர்களை எதிர்த்து இங்கிருந்துதான் இந்திய சுதந்திரத்துக்கான முதல் குரல் ஒலித்தது... இந்தியாவின் முதல் விடுதலை போர் என்று அழைக்கப்படும் சிப்பாய் கலகத்திற்கு (1856) முன்பாகவே இவர் அறியப்பட்டு பின் ஆங்கிலேயரின் சூழ்ச்சியால் கி.பி 1761 ஆம் ஆண்டு கொல்லப்பட்டார்..

முத்துக்குளித்துறையின் தலைநகர் தூத்துக்குடியை ஆங்கிலேயர்களும், டச்சுகாரர்களும் மாறி மாறி ஆண்டு வந்தாலும் 1795 ஆம் ஆண்டு தூத்துக்குடி முற்றிலுமாக ஆங்கிலேயர் வசம் வந்தது.. பாண்டியாபதி என்று அழைக்கப்பட்ட பரதவ அரசர் தொன் கப்ரியேல் தெக்குரூஸ் என்பவருக்கு மட்டுமேயான முத்து படுகைளில் முத்து சிலாபம் சிறப்பாக நடைபெற்றாலும் இவருக்கான மானியம் ஆங்கிலேயர்களால் வெகுவாக குறைக்கப்பட்டது....

மீண்டும் மற்றொரு பாளையமான கட்டபொம்மன் தலைமையிலான பாஞ்சாலங்குறிச்சியிலிருந்து.. வெள்ளையர்களுக்கு இனி நாங்கள் கப்பம் கட்ட மாட்டோம் என்ற இந்திய விடுதலைக்கான குரல் ஒங்கி ஒலிக்க தொடங்கியது. காடல்குடியில் நடந்த வெள்ளையர் எதிர்ப்பு கூட்டத்தில் பாஞ்சாலகுறிச்சியின் கட்பொம்மன், திருநெல்வேலி, இராமநாதபுரம் சிற்றறசர்கள் மற்றும் மருது சகோதரர்களுடன் தூத்துக்குடியிலிருந்து பாண்டியாபதியும் கலந்து கொண்டார்..

வெள்ளையர்களை நாட்டைவிட்டு விரட்டுவதில் கட்டபொம்மனுக்கும், பாண்டியாபதிக்கும் ஒருமித்த கருத்து இருந்ததால்.. வெடிமருந்தும், ஆயுதங்களும் நாங்கள் தருவித்து உங்களுக்கு தருகிறோம் விடுதலைக்கான போரை ஆயுத போராட்டமாக மாற்றுங்கள் என்ற பாண்டியாபதியின் ஆலோசனையை ஏற்று கொண்டார் கட்டபொம்மன். பாண்டியாபதியின் தலைமையில் புரட்சியணி உருவாகியது..

தூத்துக்குடியில் ஆங்கிலேயர்களின் கடல் கண்காணிப்பு அதிகமாக இருந்தபடியால் பாண்டியாபதியின் உத்தரவை அடுத்து வேம்பார் அடப்பனார் அங்கு வசித்த டச்சு ஏஜென்ட் ஐசக் மூலம் இலங்கை மன்னாரிலிருந்து கடல் வழியாக வள்ளத்தில் கொண்டுவந்த வெடிபொருட்களையும், ஆயுதங்களையும் வேம்பார் கடற்கரையில் நின்றபடி அவருடைய நேரடி கண்காணிப்பில் புதிதாக உருவாக்கப்பட்ட புரட்சியணியை சேர்ந்த மூக்கையூர், வேம்பாரை சேர்ந்த ஏழெட்டு இளைஞர்கள் கரையில் கவனமாக பொருட்களை இறக்கி வைத்தார்கள்..

இருபத்தைந்து வயதுடைய திடகாத்திரமான இளைஞன் ஒருவன் தன் முகத்தை துணியால் மறைத்தபடி தாங்கள் மூக்கையூரிலிருந்து கொண்டுவந்த கோவேறு கழுதையிலும், வேம்பாரில் உள்ள மாட்டு வண்டியிலும் ஆயுதங்களையும் வெடி பொருட்களையும் ஏற்றினான். தூத்துக்குடி துறைமுகத்திலிருந்து ஆங்கிலேயர்களிள் கண்காணிப்பை மீறி பாஞ்சாலங்குறிச்சிக்கு வெடிபொருட்களை கொண்டு செல்வது சிரமம் என்பதால் வேம்பாருக்கு பக்கத்து பாளையமான மேல்மாந்தை ஜமீனில் ஒப்படைத்துவிடுங்கள். அவர்கள் எளிதாக பாஞ்சாலகுறிச்சிக்கு கொண்டு செல்வார்கள் என்ற தகவலை பாண்டியாபதி ஏற்கனவே வேம்பார் அடப்பனாருக்கு சொல்லி அனுப்பியிருந்தார் ..

மேல்மாந்தைக்கு போறதுக்கு முன்னாடி பரிசுத்த ஆவி கோவிலுக்கு போய் வேண்டிட்டு போங்கப்பா.. என்ற வேம்பார் அடப்பனாரின் சொல்லுக்கு பணிந்து கோவிலுக்கு சென்றார்கள்.. (ஏற்கனவே டச்சு படையால் சிதிலமாக்கப்பட்ட Basilica... பெரிய கோவில் என்று அழைக்கப்பட்ட பரிசுத்த ஆவி ஆலயம் கி.பி.1730 இல் முற்றிலுமாக இடிந்து தரைமட்டமாகியது.. பின் 1743 ல் வேம்பாருக்கு இறைபணியாற்ற வந்த வீரமாமுனிவர் அங்கு சிறு ஆலயத்தை எழுப்பியிருந்தார். அந்த ஆலயத்தில் தான் தற்போதுவரை (1798) திருப்பலி நடைபெறுகிறது..)

புரட்சியணியை பார்ப்பதற்காக கோவில் வாசல் அருகே ஆண்களும், பெண்களுமாய் பத்து பதினைந்து பேர் நின்றிருந்தார்கள்..

மாமா.. முகத்த துணியால மூடிட்டு கோவிலுக்குள்ள போறாருல.. அவரு யாரு.. தன் அருகில் நின்ற வேம்பார் அடப்பனாரிடம் கேட்டாள் ராஜகன்னி..

அவன்தான் இந்த அணியை வழிநடத்துபவன். மூக்கையூர்காரன்.........

நம்ம ஆட்களா..?

ஆம்.. பெரிய குடும்பத்தை சேர்ந்தவன்... அவனுடைய பெயர் பாண்டியன்.. கோவிலிலிருந்து திரும்பி வந்த பாண்டியன் நேராக வேம்பார் அடப்பனாரிடம் சென்று அவர் கைகளை பிடித்து கொண்டு ஐயா நாங்கள் வருகிறோம் என்றவனின் பார்வை அவர் அருகில் நின்றவளை நோக்கியது...

ராஜகன்னி தன்னையறியாமலே அவனை பார்த்து கையெடுத்து கும்பிட்டு தோஸ்த்திரம் என்றாள்..

பாண்டியன் சிரித்தபடியே தலையாட்டினான்.

கோவிலை கடந்து சிறிது தூரம் சென்றபின் பின்னாலிருந்து என்னங்க.. கொஞ்சம் நில்லுங்க...

துள்ளளோடு ஓடிவந்து பாண்டியன் அருகில் நின்றவள்..

உங்க முகத்த மூடி கட்டியிருக்கிற துணிய அவுத்துட்டு எனக்கு மட்டும் உங்க முகத்த காமிங்களேன்.. கெஞ்சலாக கேட்டாள் ராஜகன்னி.

சற்று தயங்கி பின் சிரித்தபடியே தான் முகத்தை மறைத்து கட்டியிருந்த துணியை அவிழ்த்தான் பாண்டியன்..

ம்ம் .. நல்லாத்தான் இருக்கீங்க... போய்ட்டு பத்திரமா திரும்பி வாங்க ..

சிறிது தூரம் பாண்டியன் நடந்து சென்று திரும்பி பார்க்கையில் அதே இடத்தில் நின்று கொண்டிருந்தாள் ராஜகன்னி ...

......... தொடரும் ....

- சாம்ஸன் பர்னாந்து

அதிகாலையிலேயே நாலைந்து கட்டுமரமும், ரெண்டு சின்ன வள்ளமும்வைப்பாறிலிருந்து மூக்கையூர் திருவிழாவிற்க்கு கெளம்பி போக தொடங்கிட்டு.. இப்பவே நடக்க தொடங்குனாதான் பொழுதடையுறதுக்கு முன்னால ஊர் போய் சேர்ந்து சப்பரத்த பார்க்க முடியும்னு ஒரு பத்து பதினஞ்சு பேர் பொடிநடையா மூக்கூர நோக்கி நடக்க தொடங்குனாங்க...

குடும்பமே ரொம்ப நேரம் கெஞ்சி கூப்பிட்டும் அடுத்த வாரம் புதுவலையை கடல்ல தாக்கனும்.. எனக்கு வலை முடிக்கிற வேலை நெறய இருக்கு... நான் திருவிழாவுக்கு வரலைன்னு மறுத்துட்டான் செல்வி அண்ணன்.. முன்னால கிளம்பி போன கட்டுமர கருப்புலாம் கடல்ல மறஞ்ச பிறகுதான் செல்வி வள்ளம் கெளம்புச்சு..

தன் மகள் கண்களில் தெரிந்த தவிப்பை பார்த்து.. நல்லா வெளங்க ஒடி.. பாயை சுத்திவிட்டம்னா கரைக்கு சீக்கிரம் போயிரலாம்னு சொன்ன தன் அப்பாவை பார்த்து.. கண்கள் அகல சரிப்பா என்றாள் செல்வி..

இந்நேரம் வைப்பாறு வள்ளங்கள் மூக்கையூர்ல கரை புடிச்சுறுக்கும்.. மச்சான் எப்படியும் கடற்கரைல நின்று என்னை கானோம்னு தேடுவாங்க.. உடம்பெல்லாம் சிலிர்த்து இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில கரைக்கு வந்துருவேன் அங்கேயே நில்லுங்கன்னு செல்வி தன் மனதுக்குள் கற்பனையை ஓட விட்டு கொண்டிருக்கும் போது.. லேசான குளிர்ந்த காற்று அடிக்க தொடங்கியது..

மாதாவே.. என்ன மேகம் திடீர்னு இப்படி கருத்துட்டு வருதுன்னு வானத்தை அன்னாந்து பார்க்கும்போது .. பெரும் துளி விழ தொடங்கியது.. கருக்களோட கடுங்காத்து வருதுன்னு செல்வி அப்பா சொல்லி கொண்டிருக்கும்போதே.... நாலு பக்கமும் சுத்திக்கிட்டு வர்ற சுழி காத்த பார்த்து ஒடிபோய் வள்ளத்து பிந்தலையில கட்டியிருந்த தாமான் கயிற அவுக்கு முன்னாடி சுழி காத்துல வள்ளத்து பாய் சப்பைல அடிச்சு வள்ளம் உடனே கடலுக்குள்ள குப்புற கவுந்துட்டு..

அரைநீத்துல மெதந்த வள்ளத்த புடுச்சுறுந்த செல்வி தன் அப்பாவை காணாது அப்பா.. அப்பா.. என்று கத்த.. இந்த மழை முடிஞ்சவுடனே அப்பாவ பார்த்துரலாம்.. நீ வள்ளத்த நல்லா புடிச்சுக்கன்னு சொன்னாள் செல்வியின் அம்மா தன் மகளின் தோளை இறுக்கி பிடித்தவாறு..

ஒருமணி நேரமாகியும் மழை நின்றாலும் மார்சாவின் வேகம் குறையாமல் அப்படியே இருந்தது.. தன் உடல் விறைப்பதை அறிந்து தன் உடம்மை செல்வி தன்னையறியாமல் வேகமாக சிலிர்க்க... சோர்ந்துபோய் அவள் முதுகை பிடித்திருந்த அவள் தாயின் கரம் வழுக்கி நீவாட்டால் இழுத்து செல்லப்பட்டு நீருக்குள் மூழ்கிபோனாள்..

அம்மா.. அம்மா.. செல்வியால் கத்தக்கூட முடியவில்லை..

நான் என் மச்சானோடு வாழனும்... நான் அவரோடு வாழனும் தன்னையறியாமல் பிதற்றி கொண்டிருந்த செல்வியின் முகத்தில் ஒங்கி அடித்த மார்சாவால் வள்ளத்த பிடிச்சுறுந்த அவளது மரத்து போன கைகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளையறியாமலே நழுவி கொண்டு போனது...

மூக்கையூரில் திருவிழா திருப்பலிக்கான முதல் ஆலயமணி அடிக்க தொடங்கியபோது... கடலுக்குள் மூழ்கி கிடந்த செல்விக்கு கேட்கல... மழையோடு நீந்தி மூக்கையூரில் கரை சேர்ந்த செல்வியின் அப்பாவால்.. திருவிழாவுக்கு வந்த வைப்பாறு வள்ளம் கடல்ல தாந்துட்டுன்னு செய்தி மூக்கையூரில் பரவ.. திருவிழா திருப்பலி பார்த்து கொண்டிருந்த ராயப்பு பதறி அடித்து கொண்டு கடற்கரைக்கு ஓடினான்.

ராயப்பை பார்த்த செல்வியின் அப்பா ஒடிவந்து அவனை கட்டிபிடித்தவாறு.. என் மகளையும் பொண்டாட்டியவும் இழந்துட்டனப்பா.. கதறி கதறி அழுதார்...

செல்வியா..? அப்படியே மணலில் சரிந்தான் ராயப்பு...

காலையில் செல்வியின் உடலும், அவள் அம்மாவின் உடலும் மூக்கையூர் கடற்கரையில் அருகருகே ஒதுங்கி கிடந்தது..

நூற்றி ஐம்பது வருடங்களுக்கு முன்பாக சூசை புதைக்கப்பட்டு இன்று எந்த எச்சங்களும் இல்லாமல் போய் கட்டாந்தரையாகி போன இடத்தில் குழிதோண்டி திருவிழாவுக்கு வந்த வைப்பாறு பெரியவர்கள் முன்னிலையில் கல்லறையில் வைத்து பாதிரியாரால் மந்திரிக்கப்பட்டு செல்வியின் உடல் நல்லடக்கம் செய்யப்பட்டது...

வீட்டில் குப்புற படுத்து நாள் முழுவதும் அழுது கொண்டிருந்த தன் மகன் தலையை தன் மடியில் கிடத்தி ஆறுதல் சொல்லிய ராயப்பின் தாய்.. இரவில் அப்படியே தூங்கி போய்.. திடிரென கண் விழித்து பார்த்த போது வீட்டில் ராயப்பை கானாது பதறிபோய் தன் மூத்த மகன் தோமாஸை எழுப்பி விஷயத்தை சொல்ல தாயும் மகனும் அழுதுகொண்டே கடற்கரைக்கு ஒடினார்கள்..

கரையில் ஏத்தி வச்சிறுந்த ராயப்பு கட்டுமரத்த கானோம்.. அந்த இரவிலும் தோமாஸ் தன் தம்பியை கடற்கரையில் அங்குட்டும் இங்குட்டுமாக தேடி வெகுதூரம் ஒடினான்.. அந்த நடுநிசி இரவிலும் மூக்கையூருக்கு எதிரே உள்ள உப்புதண்ணி தீவை சரியாக அடைந்து கீழே இறங்கி இரண்டு பெரிய பாறாங்கல்லை கட்டுமரத்தில் தூக்கிபோட்டு தானும் மரத்தில் ஏறி அமர்ந்து கட்டுமரத்த வலிய விட்டான் ராயப்பு..

கச்சான் காத்து காலம்னால கட்டுமரம் மூக்கையூரை நோக்கி மெதுவா வலிஞ்சு வர தொடங்கியது.. செல்வி இல்லாம தன்னால் இனி வாழவே முடியாது.. தன் உயிரை மாச்சுக்கிறனும்னு ஏற்கனவே திட்டமிட்டு கொண்டுவந்த கயிறை ஒவ்வொரு பாறாங்கல்லோடும் தன் கால்களையும் சேர்த்து இறுக்கி கட்டி...

உப்புதண்ணி தீவுக்கும் மூக்கையூருக்கும் நடுவுல கட்டுமரம் வலிஞ்சு வந்துகிட்டு இருக்கும் போது மரத்திலிருந்து இரண்டு கற்களையும் கடலில் தள்ளிவிட்டு கற்களோடு கற்களாக ராயப்பும் கடலில் மூழ்கி போனான்.

அடுத்த நாள் காலைல சந்தியாகப்பர் கோவிலுக்கு மேற்க்கே செல்விய அடக்கம் பன்ன கல்லறைக்கு நேர ராயப்பு கட்டுமரம் கரையில குறுக்க அடஞ்சு கெடந்துச்சு... எத்தனையோ இறப்புகளை தந்த கடல் இந்த மரணத்தையும் இயல்பாய் ஏற்றுக்கொண்டு.... வெளங்க இருந்து உரத்த சப்தத்துடன் மீண்டுமாய் அலைகள் கரையை நோக்கி வர தொடங்கியது..

....... தொடரும் ......

கடலில் மந்திரம் ஒதுவதற்கு பணம் கொடுக்காததால் டச்சுகாரர்களால் ஒரு வருட சிறை தண்டனை வழங்கப்பட்டு பின் பரதவர்களின் கடுமையான எச்சரிக்கையால் உடனே விடுதலை செய்யப்பட்ட புன்னகாயல் சாதி தலைவரை பார்த்து நலம் விசாரிக்க பாண்டியாபதியும் முத்துகுளித்துறையின் மற்ற சாதி தலைவர்களும் வந்திருந்தனர்..

ஏற்கனவே இயேசுசபை குருக்களால் அர்ச்சிக்கப்பட்டு ஆலய பீடத்தில் அமர்ந்திருக்கும் இளவரசி ராஜகன்னி மாதாவின் சுருபத்தை அகற்றும் உத்தரவுக்கு பணிவதில்லை என்றும்.. இரண்டாம் வருடம் நடக்கும் பரதவரின் தாய் தேரோட்ட நிகழ்ச்சிக்கு இலங்கையிலுள்ள டச்சு தலைமைக்கு அழைப்பு விடுப்பதில்லை எனவும் பாண்டியாபதி கூற...

தங்களின் அரசரின் உத்தரவை முழு மனதோடு ஏற்றுக்கொண்டார்கள் முத்துக்குளித்துறையின் சாதி தலைவர்கள்.. கிறிஸ்து பிறப்பதற்கு 500 ஆண்டுகளுக்கு முன் பாண்டிய பேரரசை நிறுவி 3 ஆம் நூற்றாண்டின் முடிவு வரை மதுரையை தலைநகரகவும், கொற்கையை துனை தலைநகரமாகவும் கொண்டு ஆண்ட பரதவ வம்சம் களப்பிரர்களின் வருகைக்கு பின் கடற்கரை ஒரங்களில் சிற்றரசர்களாக சுருங்கி போனது ...

மூவேந்தர் காலத்தில் திறை செலுத்தி.. பின்வந்த போர்ச்சுகீசியர்களுக்கும், டச்சுக்காரர்களோடு இணைந்து முத்து வணிகம் செய்த போதும் பரதவர்கள் மதிப்பு மிக்கவர்களாகவே நடத்த பட்டார்கள்.. அதற்கு காரணம் இவர்கள் கடலுக்கு அரசன் போர்க்குணம் கொண்டவர்கள். சிறிய அளவிலான தங்களின் படையை வைத்து வேதாளையில் மூர் இன படையின் ஆயிரக்கணக்கான பேரை கொன்று கடலிலே வீசிய வீரம் மிக்க பரம்பரை என்பதால் மற்ற எல்லா பாளையக்காரர்களை போல் அல்லாமல் முத்துக்குளித்துறை பரதவர்கள் நாயக்கர் மன்னராலும், டச்சு நிர்வாகத்தாலும்... இன்றுவரை (17 ஆம் நூற்றாண்டின் நடு பகுதி) ஒருவித பயம் கலந்த மரியாதையுடன்.. எப்போதுமே மதிப்பு மிக்கவர்களாகவே நடத்தப்பட்டார்கள்...

மாதா (பனிமயதாய்) புகழ்பாடும் கட்டியம் போட்டு கடலில் மூழ்கி கிடந்த வள்ளம் கரைக்கு வந்தவுடன்.. அங்கு நின்ற பெரியவர்களிடம்..

சரி நான் வர்றேன்... என்று கிளம்பிய ராயப்பிடம்..

தம்பி பத்து வருஷத்துக்கு முன்னால உங்க ஊர்ல செத்துபோன செபத்தியான உங்களுக்கு தெரியுமா.? ஒரு பெரியவர் அவனிடம் கேட்க..

நான் அவருடைய ரெண்டாவது பையன் என்றான் ராயப்பு..

சந்தோஷமாக அவனை கட்டியணைத்து.. உங்க அப்பாவுடைய ஒன்னுவிட்ட தங்கச்சியத்தான் நான் கட்டியிறுக்கேன்..

கள்ளு குடிச்ச இடத்தில எனக்கும் அவருக்கும் நடந்த சண்டையில கோவிச்சுக்கிட்டு வைப்பாருக்கு வந்துட்டேன். எங்க மச்சான் செத்ததே எனக்கு அஞ்சு வருஷம் கழிச்சுத்தான் தெரியும்.. 25 வருஷமா எங்களுக்குள்ள எந்த தொடர்புமில்ல....ஒரு நடை எங்க வீட்டுக்கு வந்து உங்க அத்தையை பார்த்துட்டு போங்கப்பா.. ஒங்கள பார்த்தா ரொம்ப சந்தோஷப்படுவாள்னு ராயப்பை வலுக்கட்டாயமாக தன் வீட்டிற்க்கு அழைத்து சென்றார்.

வீட்டுக்குள் நுழைந்த ராயப்பை பார்த்து யார் என்று தன் கணவரிடம் கேட்க..

மூக்கூர்ல செத்துபோன உங்க அண்ணன் செபத்தியான் மகன் என்றார் தன் மனைவியிடம்..

என் அண்ணன் மகனா.... ஓடி வந்து ராயப்பை அனைத்து ரொம்ப நேரம் தேம்பி தேம்பி அழுதாள்.

தன் குடும்ப குசலம் விசாரித்த தன் அத்தையிடம் எல்லாவற்றிற்கும் பாசத்தோடு பதில் சொல்லிவிட்டு.. அத்தை நேரமாகுது.. நான் கெளம்புறேன் என்றவனிடம் கொஞ்சம் இருங்கப்பா.. எங்க வீட்டுக்கு இதுவரை வராதவுக இப்ப வந்துருக்கிய.. கையை நனச்சுட்டு போங்கப்பான்னு சொல்லி..

பீங்காட்டுக்குள்ள மேய்ஞ்சுக்கிட்டுறுந்த சேவலை புடுச்சு.... அடிச்சு கொளம்பு வச்சு சுட சுட நெல்லு சோறு ஆக்கி தன் அண்ணன் மகனுக்கு கொடுத்துக்கிட்டு இருக்கும் போது... ஆத்துல குளிச்சுட்டு ஈரத்தலையோட வீட்டுக்குள் நுழைந்த செல்வி..

தன் அம்மா ராயப்புக்கு சோறு கொடுத்து கொண்டிருப்பதை பார்த்து ஆச்சரியமாகி.. இந்த மனுசன் என்னத்த சொல்லி வீட்டுக்குள்ள வந்தார்னு தெரியலையே.. சளுவ இழுக்காம போகமாட்டார் போலேன்னு நெனக்கும்போது...

சாப்பிட்டு கொண்டிருந்த ராயப்பை காட்டி... இவரு மூக்கூர்ல உள்ள ஒன்னுவிட்ட என் அண்ணன் மகன் என்றாள் தன் மகளிடம்...

வேண்டுமென்றே செல்வியை பார்க்காமல் தலை குனிந்தவாறே சாப்பிட்டு கொண்டிருந்தான் ராயப்பு ..

மதினி எப்படி புள்ள வளர்த்திருக்காகன்னு ஆச்சரியப்பட்ட செல்வி அம்மா .. ஒரு பாத்திரத்தில கறிகொளம்பு ஊத்தி .. நான் அக்காட்ட போய் கொடுத்துட்டு வர்றேன்.. நீ மருமகன் தட்டுல கறி கொறையாம பார்த்துக்கன்னு தன் மகளிடம் சொல்லிவிட்டு சென்றாள் செல்வி அம்மா...

நடிப்பு போதும் அம்மா போய்ட்டாங்க.. என்று சொன்ன செல்வி.. தட்டில் தனக்கும் சோறுபோட்டு சாப்பிட அவன் அருகில் உட்காரும் போது..

ராயப்பு அவளை பலமாக தன் பக்கம் இழுத்து அவளை அணைக்க ... வேண்டாம்.. உங்க அத்தை உங்கள ரொம்ப நல்ல பையன்னு நினைக்கிறத கெடுத்துறாதிய என்றாள் செல்வி..

ராயப்பு வீட்டை விட்டு சென்றவுடன் மூக்கையூர்ல என்னைக்கு திருவிழான்னு தன் மகளிடம் தாய் கேட்க...

இந்தமாச கடைசிலம்மா என்றாள் செல்வி...

இந்த வருஷம் குடும்பத்தோடு திருவிழாவுக்கு கண்டிப்பா போகனும் என்ற சொன்ன தன் அம்மாவின் நோக்கம் தெரிந்து சந்தோஷமானாள் செல்வி...

தூத்துக்குடில நடக்கிற மாதாவின் ரெண்டாவது தேரோட்டத்துக்கு நீ வருவியாம்...

இயேசு உன்னட்ட சொல்ல சொன்னார்னு யோவான் தன் தம்பி சந்தியாகப்பரிடம் சொன்னார்.

பரதர்மாதா, உபகார மாதா, ஜெபமாலை மாதா, காணிக்கை மாதா, ராஜகன்னி மாதா, செல்வமாதா, செங்கோல் மாதா, சகாயமாதா, பாத்திமா மாதா, மோட்ச அலங்காரினு அவுக அம்மாவுக்கு பெயரை மாத்தி மாத்தி வச்சு...உலகத்தில பாதிக்கு மேல் உள்ள ஆலயங்களில் தன் அம்மாவை தங்கவச்சுறுக்காறு..

தேரோட்டத்த போய் பார்க்க போகலைனா இந்த பகுதில நமக்கு கொடுத்த ஒத்த வீட்டையும் பறிச்சுக்கிட்டு அவுக அம்மாவ தங்க வச்சாலும் வச்சுறுவாறு

இயேசுபிரான் ..

நமக்கு எதுக்கு வம்பு ..தூத்துக்குடி போய் மாதாவை பார்த்துட்டு வந்துற வேண்டியதுதான்னு சந்தியாகப்பர் முடிவெடுத்தார்..

........... தொடரும் .....

- சாம்ஸன் பர்னாந்து

According to Rev Fr. Henry Heras S.J., one of the early experts on the Indus Civilization, the genuine descendents of Mohenjo Daro are Paravars, who live now on the south coast of Gulf Mannar and Sri Lanka. He even referred to the Indus Valley as Paravar Land.

The Adichanallur excavations, which date back 2600 years, provide substantial evidence of the presence of seafaring community in the area. Late Keeladi excavations are shedding further light on South Tamil Nadu’s previous maritime activities..

According to the 2300-year-old Tamil Sangam Literatures, Paravar is one of the Tamil land’s oldest communities. Paravar are described as the strongest people in Madurai Kaanchi, with more riches and bravery, and Korkai, the oldest Indian harbour, is mentioned as their strongest principal town. This community is described as ”Korkai Paravar” in multiple old Tamil records. Many other Sangam works, such as Ettuthokai and Paththupaattu, frequently mention the lives of paravars.

The Periplus Maris Erythraei (Periplus of the Erythrian Sea), written in the second half of the first century A.D. (about 60 A.D.) by an unknown Alexandrian-Greek author, discusses a passage to the east coast of India via the Gulf of Mannar, which runs between India and Sri Lanka. It covers the pearl fishing in the Gulf of Mannar, primarily on the Indian side of the Gulf, as well as the pearl fishery on Epidprus (Mannar Island) on the Sri Lankan side.

The old name “Taprobane” for Ceylon (now Sri Lanka) may have been called after the Paravars, according to Simon Casie Chitty in The Ceylon Gazetteer..

Claudius Ptolemy (AD 100 – c. 170), an Alexandrian-Roman geographer, wrote about the pearl fishery in the Gulf of Mannar. Marco Polo, a 12th-century traveller, visited the southern coastal settlements and made numerous references to the Paravar people.

In exchange for large monetary sacrifices, the Pandiyan Kings emancipated the Pravar from taxation and enabled them to govern themselves. According to S Rajendran and Freda Chandrasekaran’s book “History of the Indian Pearl Banks of the Gulf of Mannar,” the paravars enjoyed a near-monopoly on the Gulf of Mannar until the 16th century.

Paravar were a significant element of Tamil richest religion Saivism as one of Tamil’s earliest communities. The current Manapad sand hill was the site of Soorasamharam. Lord Murugan, a South Indian important deity, is still considered a relative of the Paravar. Paravar built Uthirakosamangai, one of the world’s oldest Hindu temples. The Paravar people have nurtured and cultivated the historically significant Trichendur Murugan temple for ages. In Paravar Community, there were many learned and spiritually boosted Saivites.

Madurai Meenachi was the Goddess of the Paravar. Paravar King Villavarayan oversaw the construction of Bhagavathi Amman temple in Kanniyakumari for their Sea Goddess in the 12th century.

When the Krishnanagar kingdom was founded in the fifteenth century, the Paravar Communinty aided financially in the making of the Hindu Kingdom to oppose the Muslim rising dominance. However, in later years the same Vijayanagar empire Madurai representative Nayak began backing Muslim commerce rather than the Paravar community for financial reasons. In this situation, the oldest Tamil community made a significant decision that altered the political and cultural landscape of Southern India forever.

In the mid-16th century, the Paravar were the first entire community in India to convert to Christianity. In actuality, the community paid money to the Portuguese in order to be converted. Paravar authorities embarrassment of Christianity was primarily a political and financial decision. The name ‘Fernando,’ a common surname, and other surnames were given to the Paravas by the Portuguese, who influenced them. Fernando, Fernandez, Motha, Mascarenhas, Victoria, Miranda, Devotta, De Cruz, De Souza, Gomez, Dalmeida, Vaz, Vaiz, Desoyza, Rodrigo, Rodriguez, and other surnames were given by St. Francis Xavier, other missionaries, and Portuguese officers during the 16th century.

The Paravas resided in a region known as “Costa da Pescaria” – or Land of the Pearls – by the Portuguese. Their spiritual, cultural, and literary prowess resulted in the first Tamil book to be published in modern print media. In 1554, the Tamil Bible, ‘Cardila,’ was printed, making Tamil the first Indian language to be printed. This occurred even before the arrival of the first printing press in Goa, India, in 1556. Cardila was printed at the request of the Portuguese government in Lisbon, spurred on by the visits of three paravars from Tuticorin, India, Vincent Nasareth, Joj Kavalko, and Thomas Cruz. The Parvar community of Tuticorin provided financing for the press.

During the Indian Independence Wars, Paravar leaders played a crucial role. In south India and Sri Lanka, business people from the Paravar Community were nourshed till 1950. J.L.P Roche of the Tuticorin Paravar Community was the first Tamil Nadu Food Minister after independence. I.X Pereira from Tuticorin was the second leader in the Sri Lankan government under Bhandaranayaka after independence..

Francis Tiburtius Roche, the first Latin Rite Indian Bishop, was from the Paravar community. Immanuel Fernando, the present Bishop of Mannar, is also from the same community.

Source: www.globalparavarfoundation.com

கொற்கை அருகே கரையடியூர் என்ற இடத்தில் (ஆறுமுக மங்கலம் குளக்கரையில்) பராமரிக்க படாமல் இடிந்த நிலையில் கிடந்த ஆலயத்தை ஒரு பெரியவர் கண்ணீரோடு அசையாமல் நின்று பார்த்து கொண்டிருந்தார். அருகில் வந்த இளைஞன்.. ஏன் அந்த கட்டிடத்தை பார்த்து அழுகிறீங்க என்று கேட்க....

கட்டிடமா.. இல்லையப்பா இது ஆலயம்.. பரதவர் அன்னை குடியிருந்த ஆலயம்..

பனிமய மாதாவா..?

ம்ம்.. 1668 ஆம் ஆண்டு டச்சுகாரர்களால் தூத்துக்குடியில் உள்ள நம் அன்னையின் ஆலயம் இடிக்கப்பட.. நம் தாயை தூத்துக்குடி சாதி தலைவர் கொற்கையில் உள்ள இந்த ஆலயத்தில் தான் முதன் முதலாக மறைத்து வைத்திருந்தார். அப்போது கொற்கை முத்து குளித்துரையின் தலைநகமாக இல்லை..

தூத்துக்குடி தானே நம் தலை நகரம்..?

அது இப்ப ..

கொற்கை தலைநகரமா...?

பாண்டிய நாட்டை நம் மன்னர்கள் ஆளும்போது துறைமுக நகராகவும் துணை தலைநகராகவும் இருந்தது கொற்கை..

நம் பாண்டிய மன்னன் நெடியோன் பேரன் இரண்டாம் நெடுஞ்செழியன் மதுரையை ஆளும்போது அவருடைய மகன் வெற்றிவேல் செழியன் கொற்கையின் இளவரசராக பொறுப்பேற்றார்..

மாசாத்துவான் (கடல் வணிக பெருங்குடி) மகள் பரவத்தி கண்ணகிக்கு கொடுத்த தவறான தீர்ப்பால் இரண்டாம் நெடுஞ்செழியன் தன் உயிரை மாய்த்து கொண்டதால் கொற்கையில் இளவரசராக இருந்த அவருடைய மகன்.. வெற்றிவேல் செழியன் பாண்டிய பேரரசின் அரசராக மதுரையில் பொறுப்பேற்றார்.. தன் தகப்பன் செய்த தவறுக்காக கொற்கையில் கண்ணகிக்கு ஒரு கோவில் ஒன்றை கட்டிவிட்டுதான் (வெற்றிவேல் செழியன் நங்கை) மதுரை சென்றார் ..

கி.பி. 1 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் கடல் பின் வாங்கியதால் கொற்கை மேடான நிலப்பகுதியாக மாறிபோக பாண்டியர்கள் பழையகாயலை துறைமுகமாக மாற்றி பின் பரதவர்களின் கடல் வணிகம் பெருக பெருக புன்னகாயலையும் துறைமுகமாக மாற்றினார்கள்..

கடலிலிருந்து தூரமாக போனதால் கொற்கை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அழிய தொடங்கியது.. யாரும் பராமரிக்காததால் நம் அன்னையின் ஆலயம் இப்படி கிடக்கிறது... அந்த ஆலய வரலாற்றை சொல்லிமுடித்தார் பெரியவர் ...

(கீழடி தொல்பொருள் ஆராய்ச்சி பாண்டியர்களின் பெருமை என்பது போல் ஆதிச்சநல்லூர் அகழ்வாராய்ச்சி கொற்கையில் வாழ்ந்த பரதவர்களின் எச்சங்கள் என்பது யாருக்கும் தெரியவில்லை என்பதுதான் சோகம்) .....

இரண்டு வருடங்களுக்கு பின் இலங்கையிலிருந்து வந்த ராயப்பு அண்ணன் தோமாஸ் தன் தம்பியை கூப்பிட்டு வேம்பாறுலயும் வைப்பாத்திலயும் நான் சொல்ற ஆள்ட்ட இந்த பொட்டலத்த கொடுத்துட்டு வா என்று சொல்ல, ராயப்பு கண்கள் நன்றியோடு.. சந்தியாகப்பர் கோவிலை பார்த்தது..

சரின்னா...

சொன்ன சொல் தட்டாத தம்பிய பார்த்து நெகிழ்ந்து போனான் தோமாஸ்..

( இவன் எதுக்கு போறான்னு அவனுக்கு எப்படி தெரியும்)

வேம்பாரில் இறங்கி தன் அண்ணன் சொன்ன பெயரை சொல்லி வீட்டை கண்டுபிடித்து பொருளை கொடுத்து விட்டு வேகமாக திரும்பினான்..

(அவனுக்கு இந்த ஊர் முக்கியமில்லைல)..

வைப்பாறில் இறங்கி செல்வி வீட்டை கடக்கும் போது வீட்டுக்குள்ளிருந்து இரண்டு மூன்றுபேர்குரல் கேட்டதால் பதறிகிட்டு திரும்பாமலே கடந்து போய் மூனுவீடு தள்ளி ஒரு வீட்டின் முன் பெயர் சொல்லி கூப்பிட..

கதவை திறந்தவள் இவனை பார்த்து பின்வாங்கியவுடன்.. உங்க அண்ணன் இலங்கையிலிருந்து கொடுத்துவுட்றுக்காறு.. இவ்வளவு தூரத்தில இருந்து வந்தும் இன்னைக்கு செல்விய பார்க்க முடியாது போல.. விரக்தியோடு பக்கத்திலிருந்த மாதா கோவிலுக்குள் நுழைந்தான்..

ராயப்பு கோவிலுக்குள் நுழைவதை பீடத்திலிருந்து பார்த்த மோட்ச அலங்காரி மாதா.. இவனா.. கட்டிக்க போறவள கண்ணுல காமிங்க அம்மான்னுல வேண்டுவான்.. ஒரு அம்மாட்ட என்ன கேட்கனும்னு கூட தெரியாதவன்ல இவன்..

எம்மா .. என் பொண்டிட்டிய கண்ல காமிங்க.. ராயப்பு சாஷ்டாங்கமாக கோவில் தரையில் குப்புறபடுத்தான்.

தேவமாதா தலையிலடித்து கொண்டார்கள்...

கோவிலை விட்டு வெளியே வந்த ராயப்பு நடந்து வரும்போது, அவனிடம் பொருள் வாங்கியவள் அவள் வீட்டு வாசலில் நின்றிருந்த செல்வியிடம் தன் கையிலிருந்த கிராம்பையும் ஏலக்காயையும் காட்டி இதுலாம் இவுங்கதான் கொண்டு வந்து தந்தாங்கன்னு ராயப்பை பார்த்து வெட்கத்தோடு சொன்னாள்.

ராயப்பு வேண்டுமென்றே செல்வியை பார்க்காதாவாறு தலையை குனிந்து கொஞ்ச தூரம் நடக்க..

ஊருக்கு ஊரு ஆள் இருக்கும் போது நான் எதற்கு.. பின்னாலிருந்து செல்வி அவனை சீண்டியபடி நடந்து வர... விருட்டென்று செல்வியின் வீட்டுக்குள் நுழைந்தான் ராயப்பு ..

எப்படி இவ்வளவு தைரியமா எங்க வீட்டுக்குள்ள நுழையுறிய..

உங்க அப்பா கேட்டா நான் உங்க மருமகன்னு சொல்லுவேன்..

ம்ம் .. கொழுப்புத்தான் ..

அவன் அருகில் வந்து அவன் கையில்

தன் தலையை சாய்த்தவாறு நின்றாள் செல்வி..

திருவிழா முடிஞ்சு அடுத்த வாரம் நமக்கு கல்யாணம். அம்மா சொல்லிட்டாங்க...

சரி .. நான் கெளம்புறேன்..

அவன் கைகளை இறுக்கி பிடித்தவாறு.. இன்னும் கொஞ்ச நேரம் சினிங்கினாள்..

மூக்கையூருக்கு புறப்பட கட்டுமரத்தில் ஏறியவன் பக்கத்தில் தண்ணீருக்குள் மூழ்கி கிடந்த வள்ளத்த கயிறு கட்டி கூட்டமா நெறைய பேரு மாதாவே.. மரியேன்னு சொல்லி கரைய இழுக்குறத பார்த்து அவுங்க பக்கத்துல போய்..

நான் மாதாவுக்கான அம்பா பாடல் பாடவா என்றான் ராயப்பு..

சரி... பாடு என்றார்கள் சந்தோஷமாக..

ஏலோ .. இலா

ஈலோட்டி வாங்கு

அட ... வாங்குட தோழா ..

வந்தா தருவேன்..

தேங்காயும் மிளகும்..

தெரிவட்ட பாக்கும்..

அட ..பரிவட்டம் பார்க்க..

மஞ்சே நெஞ்சே ..

அட.. மஞ்சே நெஞ்சே

மணமுள்ள செண்பகம் ..

மணமுள்ள சென்பகம்..

சென்பக வடிவே ..

திருமுடிக்கழகே..

வருகுது திருநாள்..

தேரோட்டம் பார்க்க..

தேரான தேரில் நாச்சியா தேரில்

நாம் என்னும் தேரில்

ஒடியே வருவாள் ...

ஒடியே வருவாள் ஒரு முத்தம் தருவாள்

தந்திடு தாயே ..

தந்திடு தாயே..

ஒவல்ல ஒவே ..ஏலல்ல ஏலோ ...

(ராகத்தோடு படிக்கவும்)

ஏய் .. நல்லா அம்பா போடுறானே இவன் எந்த ஊர்க்கார பையன்..?

நான் மூக்கூர்காரன் ....

.......... தொடரும் .....

- சாம்ஸன் பர்னாந்து

செல்வி கோபமாக அந்த இடத்தை விட்டு கடந்து சென்ற பிறகு.. ராயப்பு கடற்கரைக்கு திரும்பி அங்கே சென்று பார்க்க... விற்பதற்காக மணலில் குவிச்சு வச்சுட்டு வந்த மீன்கள் அருகே அங்காடி விற்ப்பவள் பாதுகாப்பாக நின்றாள்.. நான் மட்டும் இல்லைனா இந்நேரம் காக்காவும் கள்ளபிராந்தும் பாதி மீனை கொண்டுபோயிறுக்கும்.. அண்ணா.. ஒரு அக்கா பின்னாடி போனியள்ள அவுங்க நீங்க கட்டிக்கப்போறவுகளா..?

ஆம.. உனக்கெப்படி தெரியும்..

அவுக மொறச்சு பார்த்ததும் பதறிக்கிட்டு பின்னாடி ஒடினியள்ல அதான் கேட்டேன்.. இப்பவுலாம் நண்டும், சிண்டும் அக்குறும்பு புடிச்சதாதான் இருக்கு.. மீன்களை விற்று முடித்து வலைகளை கட்டுமரத்திலிருந்து இறக்கி கடற்கரை மணலில் நல்ல அகலமாக விரித்து காயப்போட்டுட்டு... எல்லா வேலையும் முடிஞ்சுட்டுன்னு கறிமீனை கையில எடுத்துட்டு வீட்டுக்கு செல்லும் போது பக்கத்து வீட்டு வாசல்ல நின்ற செல்வி அவனிடம் எதுவும் பேசாமல் தலையை குனிந்தவாறு மௌனமாக நின்றாள்..

வீட்டுவாசல் வரை சென்ற ராயப்பு திரும்பி செல்வியிடம்..

வீட்டுக்குள்ள வா.. என்றதற்கு

நான் வரல என்றாள்..

ஊருக்கு திரும்பி போறதுக்குல்ல வைப்பாத்தா அடி வாங்காம போகமாட்டா போல.. ராயப்பு வாய்க்குள் முனங்க..

ம்ம்.. அடிப்பிய இவுகளுக்கு சும்மாதான் பெத்து போட்டுறுக்கு..

அப்ப நீ என் பொண்டாட்டி இல்லையா..?

மௌனமாக நின்றாள் செல்வி..

வீட்டில் தன் அம்மா இல்லாததால் கொண்டுவந்த மீனை தரையில உட்கார்ந்து அருவாமனையில சுரண்டி கொண்டிருந்தான் ராயப்பு..

அங்காடி விக்கிறவள வர சொல்லியிருக்கலாம்ல.. சோறு கொளம்பு பொங்கி கொடுப்பால்ல... முதுகுக்கு பின்னாலிருந்து கிண்டலாக கேட்ட செல்வியை பார்த்து கோபமாக திரும்பியவனை.. மொதல்ல எந்திரிங்க.. தரையில் அமர்ந்து மீனை சுரண்டி சுத்தம் செய்து, சோறு பொங்க அடுப்பு பத்தவச்சா செல்வி ..

சமச்சு முடிச்சவுடனே நான் கிளம்புறேன் என்றவளை கையை பிடித்து இழுத்து பக்கத்தில் உட்காரவைத்து.. இன்னைக்கு ரெண்டு பேரும் ஒன்னா உட்கார்ந்து சாப்பிடுவோம் என்ற ராயப்பிடம்...

கையைவிடுங்க எனக்கு எதுவும் வேண்டாம்...

அப்ப நீ சமச்சத எடுத்துட்டு போ.. நான் பட்டினியா கெடந்துக்கிறேன்..

ராயப்பு அருகில் அமர்ந்து தலை குனிந்தவாறு விசும்பி கொண்டே சாப்பிட்டாள்..

நமக்கு கல்யாணம் முடியுறதுக்குள்ள என்னைய நீ சாகடிச்சுறுவ.. ராயப்பு உடைந்த குரலில் சொல்ல..

கண்ணீரோடு நிமிர்ந்து பார்த்த செல்வி.. ஊர்ல என்னோடு சேர்ந்து திரியுறவள்ளாம் புள்ள பெத்துட்டா தெரியுமா உங்களுக்கு.. எல்லாரும் என்னை கேலி பன்றாளுவ.. கொமரி முத்திட்டா கல்யாணம் நடக்காதாம்.. ஏதாவது குறையாஇருக்கும்னு சொல்லுவாங்கலாம்...

என் நிலைமையை புரிஞ்சுக்கடி... வியாபாரத்துக்கு வேம்பார் கூட்டாளியோடு ரெண்டுவருஷத்துக்கு முன்னாடி இலங்கைக்கு போன எங்க அண்ணன் அடுத்த மாசம் நடக்கிற ஊர் திருவிழாவுக்கு வர்றானாம்.. அவனுக்கு எங்க அக்கா மகளை பேசி முடிக்கத்தான் எங்க அம்மா கடலாடியில இருக்கிற அக்கா வீட்டுக்கு போயிறுக்காக.. எங்க ரெண்டு பேருக்கும் ஒரே நாள்ள கல்யாணம்னு எங்க அம்மா சொல்லியிருக்காக.. கண்கள் கலங்கியவாறு எனக்கு மட்டும் உன்மேல ஆசையில்லையா..அவளை தன் அருகில் இழுத்து தன் தொடையை செல்வியின் தொடைமேல் வைத்து கடைசி சோத்துருண்டையை அவளுக்கு ஊட்டினான் ..

வழிந்தோடிய கண்ணீரோடு உள்வாங்கிய அவள் வெகுநேரம் வரை சோத்துருண்டையை விழுங்கவுமில்லை... ராயப்பு அவள்மீது படிந்திருந்த தன்

தொடையை அகற்றவுமில்லை...

புன்னகாயல் கடல் வணிகத்திற்கு மட்டுமல்ல முத்து குளித்தலுக்கும், போர்த்துகீசிய மறை போதகர்களுக்கும் தலைமையாய் இருந்தது.. தூத்துக்குடி, புன்னகாயல் பரதவர்களை முத்துகுளித்தலுக்கு டச்சு நிர்வாகம் அழைத்தபோது.. முத்து சலாபத்திற்க்கு செல்லுமுன் உங்களின் மறை போதகர்கள் எங்களை மந்திரிக்க கூடாது.. உங்களின் பேராசைக்காக கடலை வசியப்படுத்தும் மந்திரவாதிக்கு நாங்கள் பணம் கொடுக்க மாட்டோம். எங்களின் இயேசு சபை குருக்கள் முத்து சலாபத்திற்க்கு எங்களோடு வந்து மந்திரித்தால் மட்டுமே முத்து குளித்தலுக்கு செல்வோம் என துணிவாக அறிவிக்க ..

தங்களுக்கு எதிராக மக்களை தூண்டிவிடுவதாக குற்றம் சாட்டி ஊர் தலைவர்கள் இருவரை ஓராண்டு சிறையில் அடைத்தார்கள். அப்போதும் கூட பரதவர்கள் அடிபணியவில்லை. யாரும் டச்சுகார்கள் கோவிலுக்கு செல்லகூடாது என்று முத்துகுளித்துறையின் ஊர்களுக்கு சுற்றறிக்கை அனுப்பப்பட்டது.. டச்சுகாரர்களால் அவர்களுக்கு மதரீதியாக எவ்வளவோ இடஞ்சல் வந்தாலும் இருநூறு வருடத்திற்க்கு முன்பு அவர்களின் அரசர் பாண்டியாபதியின் உத்தரவை அடுத்து அனைவரும் கிறிஸ்த்துவத்திற்கு மாறியதை இதுவரை அரச கட்டளையாகவே நினைத்து வாழ்ந்து வந்தது பரதவ இனம்..

வீட்டுக்குள் அசந்து தூங்கி கொண்டிருந்த ராயப்ப தட்டி எழுப்பி போயிட்டு வர்றேன்னு சொல்லிட்டு நகரும் போது அவன் கால்ல லலுக்னு ஒரு மிதி மிதிச்சுட்டு போனா செல்வி அப்பத்தான் தன்னப்பத்தின நெனப்பு இருந்துகிட்டே இருக்கும்னு...

நடுநிசி நேரம்.. பனைமரத்திலிருந்து ஒரு உருவம் கீழே இறங்கும் போது வேகமாக தன்னை நெருங்கி கொண்டிருக்கும் குதிரையின் காலடி சப்தம் கேட்டு பயந்து போய் மீண்டும் மரத்தில் ஏறி அமர்ந்தது.. சந்தியாகப்பர் வாளோடு குதிரையில் கடந்து போய் கொண்டிருந்தார்.. இந்தாளு ஒருத்தரு.. குதிரை வச்சிறுக்கம்னு ஊரை காக்கிறம்னு சொல்லி நேரம் காலம் தெரியாம பொசுக்கு பொசுக்னுதான் சுத்திகிட்டு திரிவாறு..

இந்த நேரத்தில தான் புருஷன் பக்கத்துல உட்கார்ந்து ஆசைதீர பார்த்துட்டு வரலாம். அதையும் கெடுத்து போட்டாறு...ஏக்கத்தோடு பனைமரத்திலிருந்து ராயப்பு வீட்டையே பார்த்து கொண்டிருந்தாள் நூறு வருடங்களுக்கு மேலாக உயிர் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் உருவமற்ற மாரியம்மா....

........ தொடரும் .......

- சாம்ஸன் பர்னாந்து

Heritage Vembaru

Welcome to Vembar

பரவனாறு

கொற்கை முத்து

கீழடியில் மீன் அடையாளம்

அலைகளின் மைந்தர்கள் - 28

அலைகளின் மைந்தர்கள் - 27

அலைகளின் மைந்தர்கள் - 26

Global Paravar

அலைகளின் மைந்தர்கள் - 25

அலைகளின் மைந்தர்கள் - 24

Find

LABELS

INDEX

Links

PAGES

Views

Thambi Ayya Fernando

Dev Anandh Fernando

Anton Niresh Vaz

.....

Address:

Phone:

Email: